Rozdział 2

Kochani, 

Jak minęła majówka? Mam nadzieje, że brak pogody nie pokrzyżował Wam planów. Tymczasem zapraszam na nowy rodział i oznajmiam, że co będą się pojawiały one regularnie - w każdy poniedziałek i czwartek ❤️

        Przemówienie dyrektor Koslowej nie należało do najdłuższych. Kobieta miała tak donośny głos, że w zasadzie mikrofon był zbędny. Koslowa miała rosyjski akcent i wygladała niczym modelka; wysoka, smukła była zapewne obiektem zazdrości wielu kobiet. Lśniące, czarne włosy spięła w starannego koka. 

-Liczę, że w tym roku obejdzie się bez wybryków. - mówiąc to skierowała surowe spojrzenie na Rozalię podobnie, jak większość uczniów. 

         Apel opuściłam razem z pozostałymi, kierowaliśmy się do sal lekcyjnych. Idąc przez starodawne korytarze nie miałam w sobie tyle odwagi, co Kentin. Nie było również tak, bym się bała, ale odczuwałam dyskomfort. Kentin szedł wyprostowany i dumny przed siebie. 

-Dlaczego wszyscy patrzyli na Ciebie? - zagadnęłam Rozalię. 

-Długa historia. - burknęła pod nosem. Nie naciskałam widząc, że dziewczyna nie chce o tym rozmawiać. 

-Wysadziła salę. - odpowiedzi udzielił mi Armin. 

-Jak to wysadziła? - prychnął Kentin. 

-Zajęcia chemiczne i wielkie bum! - białowłosa rozłożyła ręce ukazując skalę wybuchu i przewróciła oczami. - Zajmijcie się czymś innym. - warknęła i przyspieszyła kroku. 

-Nie przejmujcie się nią. To cud, że przyjęli ją tu ponownie. - wzruszył ramionami czarnowłosy Armin.

-Jak to? 

-Jest rok starsza, za ten wybuch wyleciała ze szkoły. Jej rodzice mają sporo kasy, więc jak widać wszystko ma swoją cenę. - wyjaśnił. - Muszę lecieć. Powodzenia i do zobaczenia. - uśmiechnął się do nas i zniknął w tłumie. 

Nie wszystkie zajęcia mieliśmy razem. Gdy dowiedziałam się, że zaczynam matematyką i to w dodatku bez Kentina o mało nie zemdlałam. 

        -Nie chciałam być nie miła. - Rozalia przygryzła wargę wpatrując się w tablice. 

-Nie musisz się tłumaczyć. My za to nie powinniśmy być wścibscy. - usiadłam za nią. 

-Może chcesz siedzieć ze mną? - zaproponowała klepiąc krzesło obok siebie. Uśmiechnęłyśmy się do siebie i zajęłam miejsce obok niej. 

Kolejne lekcje mijały mi na poznawaniu coraz większej liczby osób, nie było możliwości bym zapamiętała wszystkie imiona. W przerwie na lunch poczułam się, jak w starej szkole. Łatwo można było zaobserwować układ sił panujący w tej placówce. Uczniowie nazywali ją dumnie Akademią lub Scuolą, ale dla mnie była to zwykła szkoła przypominająca więzienie. 

-Jak Ci mija dzień? - Armin siedział na przeciwko mnie zajadając się sałatką z makaronem. 

-Nawet dobrze. Nie potrafię zapamiętać wszystkich imion i część nauczycieli wydaje mi się dziwna. - przyznałam szczerze. 

-W końcu uda Ci się wszystkich zapamiętać. - głos zabrał Lysander. Nie wiedziałam, co powiedzieć więc tylko przytaknęłam głową. 

-W ogóle gdzie Kastiel? - Alexy zaczął rozglądać się po sali. Byłam prawie pewna, że nie poznałam nikogo o takim imieniu. 

-Zapewne molestuje świeżaków. - Melania grzebała widelcem w swojej sałatce. 

-Nie ma też Kim. - odezwała się dziewczyna o włosach w kolorze lawendy, chyba Violetta. 

-Pewnie się integrują. - zaśmiała się rudowłosa. Jej imienia na pewno nie pamiętałam. 

-Iris. - szepnął mi do ucha Kentin. Uśmiechnęłam się pod nosem, on zawsze widział, o czym myślę. 

-Kto to, ta dwójka? - doprecyzował pytanie mój przyjaciel. 

-Koleś, który jest największym chamem. - wtrąciła się Rozalia. 

-I dziewczyna, u której łatwo o.. - Armin specjalnie nie dokończył. 

-Ej! - Melania oburzyła się w obronie koleżanki. 

-Dziewica orleańska to to nie jest. - skrzywił się ciemnowłosy. 

-Nie rób z niej dziwki. - Melania lojalnie broniła nieobecnej. 

-Nie mówię, że się sprzedaje! - tym razem to chłopak się oburzył. - Ale nie trzeba zbyt dużo żeby się z kimś przespała. - wzruszył ramionami. 

          Wracałam do pokoju w towarzystwie Rozalii. Znalazłam chwilę, by rozejrzeć się uważniej po placówce. Surowe mury ozdobione były przez płaskorzeźby, całość silnie kontrastowała z nowoczesnymi jarzeniówkami; jednak tradycja dalej dominowała nowoczesność. 

-Lubiłaś swoją starą szkołę? - zapytała mnie białowłosa. 

-W ogół nie lubię szkoły. - skrzywiłam się. 

-Witaj w klubie. - uniosła otwartą dłoń do góry. Spojrzałam na nią niechętnie. - Nie daj się prosić. - przekrzywiła głowę. Z westchnieniem przybiłam piątkę. 

W pokoju opadłam na łóżko, nie ściągając butów zwinęłam się w kłębek. 

-Masz jakieś hobby? - co za gaduła..

-Trenuje sztuki walki. - przyznałam. - Macie tutaj jakiego trenera? - zapytałam. 

-Nie wiem, musiałabyś zapytać Kastiela. On jest dość dobry w biciu się. - prychnęła. 

-Chyba nie bijemy się w ten sam sposób. 

-Z tego, co mi wiadomo on trenuje... coś. - dokończyła po głębszym zastanowieniu. 

-Nie lubicie się. - nie było to pytanie. 

-Bywa chamski. To nie tak, że się nie lubimy, ale różnią nas poglądy. - wybrnęła nie wgłębiając się w szczegóły. 

-Powinien Cię szanować skoro jesteś starsza. - zażartowałam. 

-Nie jestem. - wyszczerzyła zęby. - Ja nie zdałam raz, a on dwa lub trzy. - wyznała robiąc zadumaną minę. 

-Ambitnie. - skwitowałam. 

         Nie zostało mi wiele czasu na naszykowanie się. Wzięłam szybki prysznic i postanowiłam, że postawię na prostotę; mała czarna zawsze się sprawdzała. W licznych kartonach odnalazłam czarne szpilki i byłam gotowa do wyjścia. Siedziałam na łożku i rozmyślałam o tym, co czeka mnie w tej szkole. Musiałam znaleźć miejsce na treningi. 

-Wow jak na wersje kieszonkową wyglądasz świetnie. - zażartowała białowłosa. 

-Dzięki. - parsknęłam śmiechem. 

Ona również prezentowała się bardzo dobrze w granatowej sukience ledwo zakrywającej jej tyłek. Ja wolałam ubrania, które pobudzały wyobraźnie, nie takie, które dawały wszystko na tacy. 

-Będzie Twój chłopak? - zapytałam. 

-Nie. To impreza szkolna. - posmutniała. 

         Sala, w której odbywała się potańcówka została udekorowana, a w jednej z klas podawano posiłki. W większości były w rozmiarze S, a dla dorastających chłopaków było to za mało. Szwędałyśmy się po sali tanecznej, sporo osób podrygiwało w rytm muzyki. Co jakiś czas nauczyciele rozdzielali zbyt roznamiętnione pary. 

-Szatnia! - Rozalia starała się przekrzyczeć muzykę. 

-Prowadź! - odkrzyknęłam. Chwyciła moją dłoń i zaczęła ciągnąć za sobą. 

Szatnie były oddalone od sali tanecznej o dwie minuty drogi. Zdziwiłam się, gdy skierowałyśmy się do męskiej, ale nie skomentowałam tego. 

-Wow! - Kentin wytrzeszczył oczy na mój widok. Żartobliwie pacnęłam go w ramię. 

-Nie bądź taki zdziwiony. - pokazałam mu język. 

-Gdzie Mel? Ma tequile. - Armin wydymał usta. 

-Sądziłam, że już tu jest. - wzruszyła ramionami moja współlokatorka. 

Jak na komendę do szatni weszła Melania. 

-No i jest! - białowłosa klasnęła w dłonie. 

Gawędziliśmy wesoło,  a butelka wędrowała z rąk do rąk. Poczułam lekkie zawroty głowy, ale nie chciałam przyznać przed znajomymi, że odczuwam skutki alkoholu. Usiadłam pod ścianą. 

-Wszystko dobrze? - zmartwił się mój przyjaciel.

-Tak. - uśmiechnęłam się blado. 

-Chloe! - usłyszałam krzyk Rozalii. Przewróciłam oczami nie chciałam wracać 

 do kręgu. 

Do szatni wszedł wysoki, czerwonowłosy chłopak w towarzystwie dziewczyny; mulatki o nieprzytomnym wzorku. 

-Kas! - wykrzyknął Armin i przywitali się. 

Wszyscy przywitali się z przybyłymi. Stałam oparta o ścianę i obserwowałam towarzystwo. Czerwonowłosy chłopak podszedł do mnie i wyciągając dłoń powiedział:

-Kastiel. 

-Chloe.

Uważnie mu się przyjrzałam. Był wyższy ode mnie o jakieś trzydzieści centymetrów. Jego ciało przypominało odwrócony trójkąt; szerokie ramiona i wąskie biodra. Czerwone włosy były w nieładzie, widziałam go po raz pierwszy, więc nie mogłam stwierdzić, czy było tak zawsze, czy to wynik spaceru na wietrze. Jego czekoladowe oczy przypominały barwą moje. 

          Dokończyliśmy pić tequile i postanowiliśmy wrócić do głównej sali. 

-Gdzie się podziewaliście? - Alexy zwrócił się do Kim i Kastiela. 

-Nie miałem zamiaru tracić czasu na rozpoczęciu roku. - przewrócił oczami. 

-A ja mam lepsze rzeczy do roboty. Widzieliście tego blondyna z pierwszej klasy? 

-Tego z zielonymi oczami? No jasne! - wykrzyknął Armin zmienionym głosem. Wszyscy wybuchli śmiechem. 

-Dobra macie racje, jest więcej niż jeden blondyn. - dziewczyna zacisnęła usta. 

Uważnie obserwowałam towarzystwo. Wszyscy byli bardzo głośni, śmiali się ze wszystkiego, nawet z najbardziej absurdalnych i żenujących dowcipów Armina. Tylko Kastiel szedł w rękoma w kieszeni, od czasu do czasu sarkastycznie się uśmiechając. Zauważyłam, że ten uśmiech był na stałe przylepiony do jego twarzy. Wiedziałam, że był od nas starszy. Może to wiek decydował, o tym, że zachowywał się bardziej dojrzale? Albo po prostu miał inne poczucie humoru, lub jego brak, pomyślałam. 

 -Jeszcze dobrze nie rozpoczęły się zajęcia, a już Cię nienawidzą. - Kastiel zrównał się ze mną i wskazał na grupę dziewczyn stojących przy ścianie. 

Chcąc nie chcąc zaczęłam się z nimi porównywać. Jak zauważyłam, większość dziewczyn w tej szkole była smukła i wysoka, o drobnych piersiach, przy których moje wydawały się większe niż rzeczywiście były. Przywykłam, że moje krągłości zwracają uwagę chłopców, a tutaj miałam okazje stać się prawdziwym fenomenem. 

-Jestem nowa, to nic złego, że się gapią. 

-Gdyby spojrzenia mogły zabijać. - parsknął i przyspieszył kroku, by dołączyć do Lysandra. 

Zauważyłam, że oboje bardzo dobrze się dogadują. Widocznie sarkazm i alienacja się przyciągają. 

        -Ej Ty! - wszyscy odruchowo się obróciliśmy. - Tak Ty. - blondynka o złośliwym uśmieszku podeszłam do mnie. 

-Nie rozumiem. - zmrużyłam oczy. Była niższa ode mnie conajmniej o głowę. Nie stanowiła zagrożenia. 

-Słyszałam, że dzielisz łóżko z kim popadnie. - no tak, witajcie plotki. - Ale od niego trzymaj się z daleka. - kiwnęła głową w stronę Kastiela. Powoli wypuściłam powietrze i starałam zapanować nad sobą. Byłam wybuchowa szczególnie, gdy ktoś zarzucał mi bycie dziwką. 

-Odczep się i nie rozpowszechniaj tych głupot. - warknęłam. 

-Nie musisz się tego wstydzić. - uśmiechnęła się słodko. 

Wokół Nas zaczęło się zbierać coraz więcej ludzi. 

-Daj jej spokój. - u mojego boku stanął Kentin. 

-O, masz psa obronnego. Uroczo. - dziewczyny stojące obok blondynki zachichotały. 

-Kentin, poradzę sobie. - powiedziałam cicho. Niechętnie się wycofał. 

-Twoja matka by umarła, gdyby wiedziała, że ma córkę szmatę. Ups, za późno.. - powiedziała głośno. 

Wtedy coś we mnie pękło. Nie miała prawa mówić o śmierci moich rodziców. Zrobiłam, zanim pomyślałam. Wymierzyłam jej cios prosto w nos. Usłyszałam chrupnięcie i polała się fontanna krwi. A potem zobaczyłam, jak przez tłum ludzi przedzierają się nauczyciele.