Rozdział 12

         Atmosfera między mną, a Kastielem była początkowo napięta. Żadne z nas nic nie mówiło, chociaż miałam wrażenie, że i on tym razem chciałby pogadać. Była środa, do rozpoczęcia dochodzenia z Dorianem zostało kilka dni; doprecyzowaliśmy plan i ustaliliśmy, że zaczniemy w sobotę. Do tego czasu musiałam się czymś zająć. Nie zadawano nam zbyt wiele, więc czas poświęcony na naukę był znikomy. Treningi z czerwonowłosym odbywały się w określonych godzinach i zawsze trwały tylko tyle ile miały trwać planowo. Spędzanie czasu z Kentinem było idealnym rozwiązaniem; odrabialiśmy razem lekcje, jedliśmy posiłki, czasem nawet udawało nam się w spokoju powspominać stare czasy. Nie lubiłam tego robić przy Rozalii; jej gadatliwość i wrodzone wścibstwo nijak się miało do wspominania w gronie zaufanych osób. 

         -Dekoncentrujesz się. - warknął Kastiel. Nie było w tym nic wrogiego; ot normalny ton, gdy zwracał mi uwagę. 

-Skupiam się. - zaprzeczyłam. 

Wtedy wykonał ruch małym workiem treningowym, w którego uderzałam. Zapewne miał na celu uderzyć w moje przedramię lub biodra, co odsunęłoby moją uwagę i on mógłby wykonać ruch po raz kolejny udowadniając mi, że ma nade mną przewagę. 

Tym razem byłam szybsza i odskoczyłam zanim worek dotknął mojego ciała. Uśmiechnęłam się do niego triumfująco. 

-Faktycznie. - przyznał mi racje. - do zobaczenia wieczorem. - byliśmy umówieni na kolejny trening. 

          Nauczycielka sztuki była barwną postacią, zawsze noszącą kolorowe szminki i dziwne fryzury. Tym razem uwagę od tego, co mówiła odwracała sporej wielkości róża wpięta w jej włosy, dokładnie nad lewym uchem, przytrzymując pasmo włosów. 

-Zanim wyjdziecie. - spojrzała na zegar wiszący nad białą tablicą. - Chciałabym żebyśmy się podzielili. Liczę, że wszyscy pamiętają o projektach. - cholera, jak zwykle zapomniałam. - Dobiorę was w pary i rozpoczniecie prace. Macie na to dwa tygodnie. - wydawało się sporo, ale w rzeczywistości, gdy mówiła o projektach okazywały się one obszerne, czasochłonne i pracochłonne. 

Wiedziałam, że będę w parze z Kentinem, więc czas spędzony na jakimś durnym projekcie nie będzie aż taki zły. 

-Chloe i Lysander. - wskazała na nas palcami. 

-Słucham? - osłupiałam. 

-Nie muszę chyba nic dodawać. - spojrzała na mnie groźnym wzorkiem. 

-Nie, przepraszam. Myślałam, że będę z kimś innym. Mój błąd. - wycofałam się z potencjalnie kłótni. Miałam dość problemów z innymi nauczycielami. 

Wychodząc z zajęć musiałam wyglądać, jak chmura gradowa. Wszyscy odsuwali się, robiąc mi przejście. 

-Zaczekaj! - krzyknął za mną Armin. 

-To chore, dlaczego nie jestem z Kentinem?! - podniosłam głos. Nie chciałam być z kimś innym. Lubiłam pracować z kimś, kogo lubię, a nie z jakimś alienem. 

-Lysander nie jest zły. - bronił go ciemnowłosy. 

-Gdybym była z tobą tak samo bym się irytowała. - skłamałam. 

-Nic nie poradzę. - wzruszył ramionami. - ciesz się, ja dostałem Rozalie. - skrzywił się. 

Każdy z nas lubił białowłosą, jej pozytywne nastawienie zawsze wnosiło radość, ale w głębi duszy każdy uważał, że jest ona nieco męcząca, a czasami wręcz irytująca. 

-Zamieńmy się. - zadeklarowałam. - jeśli nie chcesz z nią być.. - udałam, że robię to dla niego. 

-Nie ma opcji. Już pytałem. - wygiął usta w podkówkę. 

-Trudno. - uśmiechnęłam się sztucznie. 

          Jakby wszystkiego było mało; oblałam ważny test z matematyki. Upadłam podczas wspinaczki na linie, na lekcji wychowania fizycznego oraz Kentin uporczywie nabijał się z mojego przydziału; nie chodziło mu o Lysandra, ale o moją minę. Sam miał szczęście i wylądował w grupie z Alexym. Zanim lekcje dobiegły końca byłam już na skraju wytrzymania nerwowego. 

-Ktoś rozjechał małe kotki? - Kastiel wpatrywał się we mnie. 

-Nie. - burknęłam monosylabicznie.

-Dwa okrążenia. - zarządził. Bez marudzenia zabrałam się za trening. Szczególnie, że dwa okrążenia były niczym najlepszy, świąteczny prezent. Gdy skończyłam czekałam na dalsze instrukcje. 

-Co dalej? - dopytałam nerwowo, kiedy po pięciu minutach od zakończenia okrążeń, czerwonowłosy nic nie powiedział. 

-Siadaj. - wskazał na materac leżący przy ścianie. Z westchnieniem wypełniłam jego polecanie. Czyżby chciał poćwiczyć blokowanie uderzeń, kiedy siedzę? - Co się dzisiaj wydarzyło? - zapytał zamiast tłumaczyć jakiekolwiek ruchy. 

-Nic. - pokręciłam głową. - Słuchaj jeśli nie chcesz ćwiczyć, to nie marnujmy sobie wzajemnie czasu. 

-Trening to nie wszystko. Jeśli zabraknie ci równowagi psychicznej, łatwo poddasz się panice. 

-Lekcja Zen numer dwadzieścia jeden. Dzięki. - prychnęłam i wstałam. 

Kierując się do wyjścia usłyszałam jego głos:

-Chloe, mówię poważnie, chce wiedzieć, co się wydarzyło. I nie mówię tego z perspektywy trenera, ale kumpla. 

Nic nie poradzę, że takie słowa wywoływały u mnie uśmiech. Ten dzisiejszy był mały, ledwie widoczny, ale się pojawił. Coś w jego głosie sprawiło, że postanowiłam zawrócić. Nie skomentował głupio, jak to miał w zwyczaju tylko pozwolił usiąść na przeciwko siebie. 

-Na sztuce przydzielano nas w pary. - zaczęłam. 

-Słyszałem. Lysander to fajny gość, mówiłem ci już. - odparł lojalnie wobec przyjaciela. 

-Nie chodzi już o niego. - machnęłam dłonią. - Spadłam z liny. - dodałam. 

-O tym również słyszałem. - zaśmiał się krótko i cicho. 

-Jest coś czego nie wiesz?! - oburzyłam się irracjonalnie. 

-Dużo rzeczy o tobie. - szepnął patrząc mi w oczy. Ta magiczna chwila trwała kilka sekund, potem odchrząknął i zadał kolejne pytanie. - Co złego w tym, że spadłaś z liny? 

-Niby nic, ale wszyscy wiedzą, że trenuje z tobą. Idiotycznie sądzą, że jesteś tak zajebisty, że ja tylko przynoszę ci wstyd. 

-Bo jestem. - powiedział zadziornie. Przewróciłam oczami, a on się roześmiał. Tak rzadkim dla siebie śmiechem. 

-Gdybyś chociaż był w połowie tak dobry, jak duże jest twoje ego.. - pokręciłam głową, przygryzając wargę, by powstrzymać uśmiech. 

-Dobra to opowiedz o matmie. - powiedział. Oburzyłam się, on naprawdę wiedział bardzo dużo. 

Krótko streściłam mu historie związaną z testem z matematyki. Przez większość czasu nabijał się ze mnie, ale wiedziałam, że nie było to złośliwe. 

-Będziesz gotowa za godzinę? - zapytał. 

-Gotowa na co? - zmarszczyłam brwi. 

-Zobaczysz, o ile chcesz...

-Jasne. - odparłam. Wszystko było lepsze od samotności. 

-Pojawię się za godzinę pod twoją kwaterą. Nie spóźnij się. - zastrzegł. 

-Co z treningiem? - gdy tylko wypowiedziałam te słowa na głos, zganiłam się w duchu. 

-Nie są najważniejsze, dzisiaj. - charakterytyczny, sarkastyczny uśmiech zdobił jego twarz. 

-Do zobaczenia. - powiedziałam i wyszłam z sali nie dając mu szans na rozmyślenie się. 

               Gdy wróciłam do pokoju, poświęciłam czas na prysznic i lekki makijaż. Nie miałam czasu, by robić go każdego dnia, co nie zmieniało faktu, że lubiłam dobrze wyglądać, a makijaż był idealnym narzędziem upiększającym. Zostało mi kilka minut do umówionego spotkania. Tylko raz przeszło mi przez myśl, że mógłby mnie wystawić. Założyłam skórzaną ramoneskę i wyszłam z pokoju. 

-Dawno cię nie widziałem w rozpuszczonych włosach. - skomentował moje ciemne fale opadające mi na plecy. 

-Mhm.. - mruknęłam delikatnie kiwając głową. 

-Chodź. - ruszył w kierunku lasu, znajdującego się w otoczeniu szkoły. 

Nie był to las w ścisłym tego słowa znaczeniu, raczej kilkanaście drzew obok siebie, ale były na tyle stare i wysokie, że mogłyby być częścią lasu. Było późne popołudnie, słońce chyliło się ku zachodowi, więc perspektywa biegania po ciemnym lesie nie była optymistyczna...

-Nie będziemy siedzieć w lesie. - powiedział mój towarzysz. Czy on czyta w myślach? 

-Domyśliłam się. - skłamałam. 

-Nie prawda. - wykrzywił usta w uśmiechu. 

Byłam pewna, że mnie okłamał, bo zatrzymaliśmy się pośrodku niczego. Drzewa, drzewa, a za drzewami były kolejne drzewa.. 

-I co? - zatrzymałam się, obracając wokół własnej osi. 

-Rozejrzyj się. - poinstruował mnie. 

-A co niby robię? - prychnęłam, dalej się rozglądając. 

-Chloe, nie wszystko musi być widoczne od razu. Poza tym wystarczy patrzeć dalej niż przed siebie. - powiedział i stanął za mną. Po chwili poczułam jego dłoń na swojej brodzie. Delikatnie uniósł ją do góry. Wtedy zobaczyłam, że przy koronie drzew znajduje się coś w stylu domku. 

-Domek na drzewie? - zaśmiałam się. - Jakieś tajne hasło? 

-Jestem przepustką. - mrugnął do mnie i ruszył w stronę jednego z najgrubszych drzew, będącego jednocześnie filarem domku. 

Wspinałam się po cienkiej drabinie zawieszonej przy domku, a opadającej na konar. Gdy dotarliśmy do góry, spojrzałam odruchowo w dół. Nie miałam lęku wysokości, ale domek wyglądał na stary, a spadając z tej wysokości mogłabym się połamać. 

-Jest solidny. - odparł. Kolejny dowód na zdolności parapsychologiczne. 

-Czyj on jest? - zapytałam. Kastiel sięgnął do dziury w drzewie, w której znajdował się klucz. - O cholera, boisz się włamania? - zaśmiałam się. 

-Mam tu zapasy. - błysk w jego oku utwierdził mnie w przekonaniu, że czuł się z tym wyjątkowo chytrze. - a jest niczyj. - wzruszył ramionami. 

Przepuścił mnie w drzwiach. Weszłam do środka, a on zapalił światło. Nie miałam pojęcia, jak ktoś założył tutaj instalacje elektryczną, ale ważne, że takowa była. Domek tak, jak wspomniałam nie należał do dużych; główną część stanowiło łóżko. Stał tutaj także mały stolik i wąska komoda. Liczne poduszki na łożku świadczyły o przeznaczeniu tego miejsca; relaks, relaks i jeszcze raz relaks. 

-Rozgość się. - szepnął Kastiel.