Rozdział 16

        -Kosz piknikowy? - zaśmiałam się, a on podszedł i wziął go z ławki razem z kocem, który leżał obok. 

-Dokładnie. Chodźmy. - zaczął iść w stronę drzew. 

Gdy szliśmy przed siebie, nie rozmawialiśmy prawie wcale. Dobrze czuliśmy się we własnym towarzystwie i nie potrzebowaliśmy paplać, byle zapobiec ciszy. 

-Gdzie idziemy? - zapytałam w końcu. Już dawno minęliśmy miejsce, gdzie mieściła się chatka Kastiela, a i tak było to daleko od szkoły. 

-To już blisko. Ktoś z twoją kondycją nie powinien narzekać. - wypomniał mi. 

       Kilka minut później zatrzymaliśmy się pomiędzy drzewami, gdzie znajdowało się wystarczająco dużo miejsca, by rozłożyć koc. Kentin rozpiął rzepy z naszego piknikowego koca i zaczął go rozkładać. Chwyciłam za przeciwne rogi by mu pomóc. 

Oboje pozbyliśmy się butów i usiedliśmy na kocu. Pomiędzy drzewami było cieplej niż na otwartej przestrzeni; wiatr gubił się pomiędzy konarami. 

-Ten koszyk wziąłeś dla picu? - zapytałam. 

-Mam tam jedzenie. - spojrzał na mnie morderczym wzrokiem. - jak śmiesz wątpić w moje zdolności organizacyjne? - nadąsał się. 

-Wybacz, tak tylko zapytałam. Nie zdążyłam zjeść śniadania. - poskarżyłam się. 

-To wspaniale się składa. - przyciągnął koszyk i zaczął wyciągać z niego nasz ekwipunek. Postawił przede mną talerzyk i podał sztućce. 

-Śniadanie na trawie z królową Elżbietą? - skomentowałam. 

-Dbam o odpowiedni poziom witamin w twoim organizmie. - mówiąc to wyjął zamykany pojemnik z sałatką. 

-Coś mniej zielonego? - naciągnęłam się, by spojrzeć do wnętrza koszyka. Pospiesznie zamknął pokrywę. 

-Nie podglądaj. - zaśmiał się. - mam coś mniej zielonego. - zadeklarował i wyjął pojemnik z tortillami. 

-Będą zimne. - skrzywiłam się. Po chwili zganiłam się w myślach za marudzenie. On tak się starał, a ja tylko narzekałam. 

-Tak, ale są pyszne. Gwarantuje. 

-Masz racje, będą pycha. - uśmiechnęłam się przepraszająco i sięgnęłam po jedną z nich. 

Jedliśmy wsłuchując się w dźwięki przyrody. Miał racje, tortilla wypełniona została kurczakiem, jakimś pysznym sosem na bazie majonezu i warzywami pokroju sałaty. 

Ze smakiem zjadłam pierwszą i gdy sięgałam po kolejną Kentin chwycił moją dłoń. 

-Możesz ją zjeść pod warunkiem, że zjesz deser. - zastrzegł. Gdybym zjadła następną nie zamieściłabym już nawet malutkiego herbatnika. 

-W porządku, poczekam na deser. 

Chwilę później i on skończył jeść; z koszyka wyjął dwa malutkie, szklane pojemniki. Przykryte były folią spożywczą, by zawartość nie wypadła. 

-Deser czekoladowo-malinowy! - wykrzyknęłam uradowana. 

-Wiem, co lubisz. - uśmiechnął się i podał mi pojemnik. 

          -Dziękuje, wszystko były pyszne. - położyłam się na kocu i wpatrywałam w niebo. 

-Mówiłem, że wiem, co lubisz. - położył się obok mnie i splótł nasze dłonie. W tym geście nie było niczego romantycznego. Często tak robiliśmy. 

-Rozmawiałeś może z Violettą? - zapytałam. 

-Tak, skąd wiesz? Prosiła cię o radę? - prychnął. 

-Ej, to dobra dziewczyna. 

-Nie mówię, że nie, ale jest tak rozrywkowa, że dom starców lepiej się bawi. 

-Zaprosiła cię na randkę? 

-Tak, we wtorek po lekcjach. - odparł. 

-Zgodziłeś się? 

-Poprosiłem ją o czas do namysłu, bo wszystko zależy od tego, czy skończymy projekt. - przybrał ton sugerujący, że to była tylko wymówka. 

-Powinieneś pójść. Dawno się z nikim nie umawiałeś. - ta myśl wywołała we mnie smutek. 

-Nie muszę. Muszę mieć cię na oku i upewniać, że nic ci nie grozi. 

-Ken, minęło tyle czasu... - odwróciłam twarz w jego stronę. Okazało się, że on także na mnie patrzył. Nawet nie wiedziałam, kiedy przestał obserwować niebo. 

-Nic więcej się nie wydarzy. - zadeklarował. 

-Nie mamy na to wpływu. Zawsze może się okazać, że trzaśnie nas meteoryt. Teraz, w tej chwili. 

-Chloe, posłuchaj. Znajdę czas na randki i inne bzdety, ale przeprowadziliśmy się tutaj z jakiegoś powodu. Gdyby wszystko było tak, jak mówisz, czyli idealnie, nie musiałabyś wyjeżdżać z rodzinnego miasta. Wszystko przypominało ci o wypadku. - powiedział bezpośrednio. 

-Jesteśmy tu, a ty masz żyć własnym życiem. Nie oglądać się na mnie! - wykrzyknęłam sfrustrowana. 

-Będę. Pójdę na tę głupią randkę. - przewrócił oczami. 

         - A ty się z kimś widujesz? - zapytała po kilku minutach ciszy. 

-Tak, z Rozalią. - zacisnęłam usta. 

-Pytam poważnie. 

-Nie mam czasu na randki. Zadania domowe... - zaczęłam. 

-Błagam, nie ściemniaj, że zaczęłaś je robić. 

-Dobra, nie zaczęłam, czasami coś odrobię, ale poza tym mam treningi i projekt. 

-Lysander to dziwny typ, trzymaj się od niego z daleka. 

-Jesteś uprzedzony. 

-Nie, lubię go. Trochę go poznałem, mam na myśli to, że miewa dziwne nastroje. Może jest chory psychicznie.. - spekulował. - rozmawiaj z nim, ale nie przebywaj sam na sam. 

-Jasne. - prychnęłam. - nie dam się zadźgać ołówkiem. 

Nasze rozmowy zeszły na mniej ważne tematy. Uwielbiałam takie dni, jak ten. Tylko ja i Kentin. 

           Wracaliśmy tą samą drogą, głośno się śmiejąc. Kentin zażartował z mojego apetytu. 

-Serio, jesz jeszcze więcej niż kiedyś. To aż niemożliwe, gdzie to się mieści?! - wskazał na moje drobne choć umięśnione ciało. 

-Mam dobrą przemianę materii. 

-Przynajmniej nie wracam z pełnym koszykiem, jest lżejszy. - zaśmiał się. 

-Jesteś aż tak cienki, że przeszkadza ci kilka kilogramów w koszyku? - zażartowałam. Nie zdążyłam usłyszeć odpowiedzi, bo przy jednej z ławek na dziedzińcu stała Violetta w towarzystwie Kim. Gdy tylko nas dostrzegła, ruszyła w naszym kierunku. 

-Hej. - przywitała się nieśmiało. 

-Cześć. - odparliśmy równocześnie. 

-Kentin, chciałam zapytać, czy już coś wiesz w sprawie randki. - jej policzki oblał rumieniec. 

Stałam tam w ciszy, nie chciałam się wtrącać, ale uśmiechałam się delikatnie do Violetty, chcąc dodać jej otuchy. 

-Tak, mam czas. Chętnie się wybiorę. - uśmiechnął się do niej. 

Zobaczyłam, jak dziewczyna topnieje pod jego spojrzeniem. Miałam nadzieje, że wymyśliła coś wyjątkowego i randka się uda. 

-Wracacie ze spotkania z przedszkolem? - za sobą usłyszałam głos Kastiela. 

-A co zgubiłeś swoją grupę? - odparłam. 

-Gdybym miał taką opiekunkę, chyba bym się nie zgubił. Albo jednak, a ona by mnie szukała... - mrugnął do mnie. Poczułam zażenowanie, czy on musiał mówić takie rzeczy w obecności innych osób? 

-Do zobaczenia, Kas. - ominęłam go. 

-Nie uciekaj, nie gryzę. 

-Spieszę się na spotkanie z kimś bardziej kulturalnym.