Rozdział 20

        -Nie wierze, że dostałam najwyższą ocenę! - krzyknęłam radośnie. 

Kilka osób stojących na schodach patrzyło na nas z oburzeniem. W tej szkole było zbyt wielu sztywniaków... 

-Sugerujesz, że powinienem się przyzwyczaić do Chloe kujona? - zażartował Kentin. 

-Myślisz, że się nie nadaje? - oburzyłam się i żartobliwie pacnęłam go w ramię. 

-Nie jesteś typem klasowej kujonki. - odparł. 

-Ach tak? A więc jakim typem jestem? Twardej laski, z którą lepiej nie zadzierać? - zasugerowałam. 

-Myślałem raczej o seksownej cheerleaderce. - uśmiechnął się szeroko. 

-W takim razie to dla ciebie pewna nobilitacja, że się z tobą zadaje. - uniosłam wysoko głowę. 

-Ej, jeśli ty jesteś cheeleaderką, to ja jestem kapitanem szkolnej drużyny. - dodał dumnie. 

-W skrócie mówiąc: jesteśmy zajebiści. 

-Kiedykolwiek w to wątpiłaś? - objął mnie ramieniem i ruszyliśmy przez korytarz niczym królowie. 

         -Masz dzisiaj wyjątkowo dobry humor. - zauważył Kastiel. 

Podczas treningu kilka razy upadłam na matę, ale nawet to nie było w stanie popsuć mi humoru. Kastiel oczywiście próbował mi go zepsuć i kazał biegać dookoła sali, ale wykonałam to z uśmiechem na ustach. 

-Ty za to masz kwaśną minę. - zaprzestałam ćwiczenia; uderzałam w ochraniacze umieszczone na dłoniach Kasa. 

-Normalną. - odparł. - nie rozdaje uśmiechów na prawo i lewo, jak ty. - wytknął. 

-Czyżbyś był zazdrosny? - zażartowałam. 

Nie skomentował mojej wypowiedzi, więc założyłam ręce na biodrach i przekrzywiłam głowę. 

-Popraw włosy. - upomniał mnie zaraz po tym, jak uważnie omiótł mnie swoim spojrzeniem. 

Zgodnie z zaleceniem, rozwiązałam włosy, które pozostały w kucyku; reszta sterczała wokół mojej głowy. Gdy naprawiłam swoją fryzurę, spojrzałam na niego wyczekująco. 

-Co? - zapytał. 

-No dalej, odpowiedz na moje pytanie. - powiedziałam. 

-Nie, nie jestem zazdrosny. - odpowiedział w końcu. 

-Oczywiście. - uśmiechnęłam się. 

          -Dlaczego dopisuje ci humor? - zapytał w trakcie kolejnego ćwiczenia. Sądziłam, że nie odezwie się do końca sesji. 

-Dostałam najlepszą ocenę, jaką mogłam. To wszystko dzięki Lysandrowi. 

-To słyszałem. Myślałem, że masz lepszy powód. - powiedział. - Koniec na dziś. Do zobaczenia. - skinął głową i skierował się w stronę wyjścia. 

Nie zamierzałam go zatrzymywać. Nauczona doświadczeniem wiedziałam, że należy ignorować jego humorki. Może był zazdrosny o mój projekt z Lysandrem? Po chwili namysłu zdecydowałam, że to niemożliwe. Byli przyjaciółmi, jeśli ten sarkastyczny dupek komuś ufał, to właśnie Lysandrowi. 

           Kolejnego dnia postanowiłam odwołać trening. Byłam zmęczona, a chciałam spędzić trochę czasu z Kentinem. Byłam ciekawa czy jego randka się udała. Jeśli poszłabym na trening nie miałabym już siły na spotkanie z przyjacielem. Oczywiście nie obeszło się bez złośliwości ze strony Kastiela, dał upust swoim emocjom, gdy spotkaliśmy się ma korytarzu. 

-Powiedz, że się pomyliłaś. - powiedział wręczając mi w dłoń swój telefon. Na wyświetlaczu widniał mój e-mail. 

-Skąd masz telefon?! - wkurzyłam się, nam nie wolno było ich posiadać. Mój leżał bezpieczny w depozycie i czekał do przerwy wiosennej. 

-Odpowiedz. - warknął. 

-Nie, nie pomyliłam. Poza tym nie mów do mnie tym tonem. - zganiłam go. 

-Wybacz. - przeprosił i odchrząknął. Po kilku głębokich wdechach mogliśmy kontynuować naszą rozmowę. - to głupota. - stwierdził. 

-Nie mam siły na kolejny trening. - marudziłam. - poza tym mam ważną sprawę z Kentinem. 

-Ciekawe czy podziękowałby ci za odwołanie naszego treningu gdyby wiedział, że być może omijasz coś ważnego. 

-Lubisz manipulować ludźmi?

-Chloe, dorośnij. - przewrócił oczami. Zabolało. - Nie chodzi o manipulowanie tobą lub kimkolwiek. Gdyby ludzie brali odpowiedzialność za swoje czyny i nie odbierali krytyki ich postępowania i uświadamiania ich o konsekwencjach, jako manipulacji byłoby łatwiej. - wzdychał. 

-To jeden trening. Nie martw się, nie przegapiam niczego ważnego. - zdobyłam się na wymuszony uśmiech. 

-Rób, jak uważasz. - mruknął i odszedł. 

          Wieczorem spotkałam się z Kentinem w jednym z opuszczonych pokoi na piętrze. Oczywiście on był bardziej domyślny i lepiej przewidywał pewne rzeczy, więc zabrał ze sobą koc, który rozłożył na ziemi i w ten sposób ochronił nas przed kurzem, którego było tu tyle, ile pyłu po wybuchu wulkanu. 

-Ile dałbym na flaszkę wódki. - westchnął głośno i wyciągnął ręce za głowę. 

-Daj spokój, nie staraj się mnie zagadać. - uśmiechnęłam się i oparłam o ścianę. Kentin leżał na kocu i wpatrywał w sufit. 

-Co chcesz usłyszeć? - zapytał. 

-Najlepiej wszystko, a w najgorszym wypadku tylko to, jak było. - miałam na myśli randkę. 

-Dobra, skoro olałaś dla mnie trening to powiem wszystko. - zaśmiał się. 

-Dawaj. - zachęciłam. 

-Poszliśmy na najnudniejszą randkę w całym moim życiu. - nie żeby chodził na nie cały czas. - Violetta jest urocza i słodka, ale.. - wtrąciłam się. 

-Kentin, ona nie jest.. - tym razem on mi przerwał. 

-Dobra, nie jest słodka i urocza, jest po prostu nudna do granic możliwości. Dodatkowo bardzo się stresuje i prawie nic nie mówi. Nie potrafię spotykać się z kimś, kto nie ma nawet własnych zainteresowań. Może i je ma, ale nie potrafi o nich nawet pogadać. 

-A gdzie się wybraliście? - na terenie szkoły nie było zbyt wielu dobrych miejsc na randki. 

-Poszliśmy na skałki. - no tak, obok szkoły na skraju naszego biednego lasu znajdowały się niskie skałki, miały mniej więcej dwa metry wysokości. Nie nadawały się więc do wspinaczki. 

-I co dalej? - dopytywałam. 

-Po prostu tam siedzieliśmy. Na górze jest mało miejsca, ale jakoś udało się tam usiąść. - odparł. 

-Zabrałeś wino? 

-Nie i żałowałem, może po pijanemu jakoś bym to zniósł. - mieliśmy bardzo ograniczone dostęp do alkoholu, ale przecież nie ma rzeczy niemożliwych, prawda? 

-Dobra to teraz pytanie za sto punktów. - powiedziałam podekscytowana. 

-Nie, nie pocałowałem jej. Nie umiałem. - odpowiedział zanim w ogóle zdążyłam zadać pytanie. 

-Kentin! - jęknęłam. 

-No co? - rozłożył ręce. 

-Ta dziewczyna się zakochała. 

-Czyli lepsze jest kłamstwo i powinnienem udawać, że ją lubię? - zapytał sceptycznie. 

-Nie, oczywiście, że nie. - pokręciłam głową. 

-No właśnie. - odetchnął. 

           Reszta tygodnia minęła mi w spokojnej atmosferze, cały czas cieszyła mnie dobra ocena. Rozalia i Kim dalej ze sobą nie rozmawiały, dodatkowo każda z nich dostała godziny prac na rzecz szkoły, jako karę za bójkę. Poza tym zostały zawieszone na tydzień. Nie mogłam doczekać się spotkania z Lysandrem, nawet Kastiel zauważył, że jestem bardzo podekscytowana. 

-Co tak siedzisz, jak na szpilkach? - zapytał, gdy spotkaliśmy się na korytarzu w piątek po lekcjach. 

-Tak jakoś. - udałam obojętną. 

-Nie wierze ci. - zmrużył podejrzliwie oczy. 

-Nie musisz. - odparłam wesoło. Nic nie było w stanie pokrzyżować mi planów i zrujnować dobrego nastroju. - Violetto! - zawołałam, gdy ujrzałam w oddali koleżankę. - do zobaczenia. - powiedziałam do Kastiela, skinął głową w ramach pożegnania. 

-Hej, co u ciebie? - zapytałam, gdy znalazłam się obok koleżanki. 

-Nic ciekawego. Rozmawiałaś z Kentinem? - zapytała mnie. Zdziwiła mnie tym. 

-Tak. - powiedziałam zgodnie z prawdą. 

-Powiedział, że nasza randka była klapą? - zesmutniała. 

-Nie, tego nie mówił. - skłamałam. 

-W takim razie myślisz, że istnieje szansa, że mu się podobało? - zapytała z nadzieją. Jej spojrzenie przypominało mi zagubione dziecko, które gdzieś w oddali odnalazło swoją mamę. 

-Tak sądzę. - cholera, co ja wyprawiałam, po co ją okłamywałam? 

-O Boże. - złapała się za klatkę piersiową, w miejsce gdzie powinno być serce. - wiesz co? Zamierzam być zdecydowaną i pewną siebie kobietą. - powiedziała hardo. - idę zaprosić go na kolejną randkę. - zanim zdążyłam zaprotestować ona popędziła w stronę biblioteki; to tam Kentin miał spędzić cały dzień. To się porobiło...