Rozdział 26

            Przeszliśmy przez oblodzoną, brukową ścieżkę i kierowaliśmy przez trawnik w stronę strzelistego budynku. 

-Powiedz mi, że to nie kościół. - prychnęłam. 

-Nic bardziej mylnego. - mrugnął do mnie. 

Po drodze zdążył wypuścić moją dłoń ze swojego uścisku. 

-W takim razie co to? - dopytywałam. 

-Chciałem ci tylko to pokazać... - zawahał się przed wejściem do budynku. 

-Właź. - pchnęłam go lekko. Z westchnieniem otworzył drzwi i puścił mnie przodem. 

Zaniemówiłam, byłam pewna, że moja szczęka znajduje się na podłodze. 

-Podoba się? - zanim odpowiedziałam, przeszliśmy kawałek i stanęliśmy po środku pomieszczenia. 

Strzelisty budynek krył w sobie oszklony dach w kształcie kopuły. Wnętrze były jasne dzięki wpadającemu światłu i licznym kamieniom odbijającym promienie. Jednak nie wystrój, a zawartość budynku zaparła mi dech w piersiach; Kastiel przyprowadził mnie do ptaszarni. Wielobarwne ptaki latały pod kopułą wydając rozmaite dźwięki. 

-Bardzo. - odpowiedziałam na jego pytanie. 

-Możemy usiąść. - wskazał na marmurową ławeczkę. 

-Dlaczego mnie tu zabrałeś? - zapytałam, gdy już otrząsnęłam się z szoku wywołanego pięknem tego miejsca. 

-Byłem tutaj już kilka razy. - przyznał. - to miejsce przypomina mi o tobie. - powiedział cicho, jakby zawstydzony. 

-O mnie? - zdziwiłam się. Co mogłam mieć wspólnego z ptaszarnią? Nigdy wcześniej w żadnej nie byłam. 

-Tu jest pogodnie. Nawet w pochmurny dzień, kolorowe pióra spadają na ziemie, gdy odpadają z ogonów ptactwa. Ty taka jesteś. - obrócił twarz w moją stronę. - jesteś całą gamą kolorów. - dodał. 

Nie wiedziałam, co powiedzieć. Zamiast doszukiwania się odpowiednich zwrotów postawiłam na formę komunikacji znaną ludności od wielu, wielu lat; złożyłam na jego ustach miękki pocałunek wyrażający więcej niż tysiąc słów. 

              Poranek okazał się jednym z najlepszych w moim życiu. Słowa Kastiela cały czas rozbrzmiewały w mojej głowie. Czy to znaczyło, że rozjaśniam jego dni, jak nikt inny? Jeśli tak, to oznaczałoby, że jestem dla niego ważna. 

-Co ty taka w skowronkach? - zaczepił mnie Alexy. 

-Cieszy mnie pogoda i całokształt tego miejsca. - odparłam. 

-W takim razie musisz z nami zagrać w kręgle. Mają odjazdowe tory! - wykrzyknął radośnie. 

-W sumie, czemu by nie. - wzruszyłam ramionami. - o której? 

-Już, teraz. - chwycił mniej za rękę i pospiesznie udał się do kręgielni. 

Znajdowała się ona pod hotelem. Piwnice zostały przystrojone czerwonymi, zielonymi i niebieskimi ledami. 

-Chloe grasz? - Kim zdziwiła się, jakby zobaczyła ducha. 

-Nie potrafię, ale zgram. Alexy mnie namówił. - uśmiechnęłam się szeroko. 

-Gra jest świetna, ale darmowe, kolorowe drinki jeszcze lepsze. - uśmiechnęła się chytrze. - czego się napijesz? 

-Cokolwiek. 

-W takim razie ja zamówię. - zadeklarował się Armin i ruszył do baru. Dziwne, że nikt nie pytał nas o dowód. Pracownicy musieli wiedzieć, że jesteśmy tu z wycieczką szkolną i nie jesteśmy pełnoletni. 

-Gdzie się podziewałaś rano? - Kentin podszedł do mnie. - byłem u was w pokoju. Liczyłem, że zjemy razem śniadanie. - wyglądał na rozczarowanego. 

-Byłam z Kastielem. - przyznałam. 

-Co? Po co? Nawet tutaj musisz trenować? - jęknął. 

-Nie, byliśmy na spacerze. Pokazał mi piękne miejsce. 

Kentin nic więcej nie powiedział, westchnął głośno i poszedł wybrać kulę do rzutu. 

               Gra trwała w najlepsze, przekomarzaliśmy się wesoło popijając kolorowe drinki. Okazało się, że trafianie w kręgle nie jest moją mocną stroną. Kim i Armin rywalizowali zacięcie o pierwsze miejsce. 

-Dlaczego spędzasz z nim tak wiele czasu? - Kentin dosiadł się do mnie, gdy czekałam przy barze na zamówione shoty. 

-Lubię go. - odpowiedziałam. - tak właściwie to nawet więcej niż lubię.. - powiedziałam zawstydzona.

-Nie daj się skrzywdzić. - mrugnął do mnie. Cieszyłam się, że nie skomentował moich wyborów. 

Gdy wróciliśmy do stolika, rozgrywka dobiegła końca. Wygrała Kim, co łatwo można było zauważyć po minie ciemnowłosego. 

-Armin, przegrałeś z dziewczyną. - zażartował Kentin. Dla mojego przyjaciela nie miało to znaczenia, ale dla Armina oznaczało podwójną hańbę. 

-Nic nie mów. - warknął w odpowiedzi. - to chore, jak można przegrać w tą głupią grę. Po prostu miałaś szczęście. - powiedział do Kim. 

-Szczęście zwane celem. - pokazała mu język i zaśmiała. - wygrałam i to się liczy. 

-Chce rewanżu. - zażądał. 

-Ale nie dzisiaj, ręce mnie bolą. - narzekała. - poza tym, napijmy się. - chwyciła do ręki niebieskiego shota. 

-Za wygranych. - powiedziała głośno Melania. 

                -Może zagramy w bilard? - zapytał Alexy. 

-Z chęcią. Jestem w tym dobra. - tak mi się wydawało. 

-To tak, jak ja. - powiedziała Kim. Właściwie, nie było gry, w której byłaby słaba. 

-Pójdę zapytać, czy jest wolny stół. - Armin chyba zwietrzył możliwość wygranej, bo wystartował do obsługi, jak poparzony. 

Zaśmiałam się z kolejnego żartu Kentina na temat irytacji Armina i wtedy ich zobaczyłam. Uśmiech na mojej twarzy natychmiast zgasł. 

Po przeciwnej stronie pomieszczenia, przed drzwiami prowadzącymi do mini klubu tanecznego stał Kastiel w towarzystwie wysokiej, szczupłej blondynki. Miałam wrażenie, że gdzieś już ją widziałam. 

-O to chyba Kastiel! - Kim wskazała palcem na chłopaka. Towarzystwo zauważyło go kilka sekund po mnie. 

-Tak, chodźmy się przywitać. Może z nami zagra. - optymistyczny akcent w głosie Alexego tylko mnie zirytował. 

Gdy wszyscy poszli w stronę czerwonowłosego nie miałam wyboru, jak tylko pójść z nimi. Nałożyłam najsztuczniejszy ze swoich uśmiechów i starałam wyglądać na zrelaksowaną. 

-Cześć. - odezwał się Kentin. Widziałam, że kątem oka mnie obserwuje, przecież kilkanaście minut wcześniej przyznałam mu się, że Kastiel mi się podoba. 

-O, a to moi znajomi. - powiedział do blondynki. - Kentin, Kim, Alexy, Melania, Nataniel, Violetta i Chloe. - przedstawił nas od lewej do prawej. 

-Hej. - uśmiechnęła się do nas szeroko. Nosiła aparat, który dodawał jej uroku. - Mam na imię Tess. Miło mi was poznać. 

-Ciebie również. - tym razem odezwałam się ja, chyba głośniej niż powinnam. 

-Co tutaj robicie? - zapytał Kentin z założonymi rękoma. 

-Właśnie skończyłam zmianę. Pracuje tutaj. Chyba kilkoro z was już ze mną wcześniej rozmawiało. - spojrzała na mnie. No tak, należała do obsługi hotelu. - Kastiel zaproponował mi drinka, więc postanowiliśmy pójść tutaj. 

Czerwonowłosy zaciskał usta w cienką linie i mroził mnie wzrokiem. Chyba nie spodobało mu się, że krzywo patrzę na jego dziewczynę. 

-Mogłeś nam powiedzieć, że już kogoś wyrwałeś. - do towarzystwa dołączył Armin. - mamy dwa wolne stoły. - powiedział do nas. 

-Znamy się jakiś czas. - odpowiedział Kas. 

-Jak długo? - dopytała Kim. 

-Sądzę, że pięć albo sześć lat. - odparła Tess. Jej błękitne oczy przypominały karaibskie morze. 

-Zagracie z nami? - zapytał Nataniel. - planujemy pójść na bilard. 

-Hm.. musimy napić się drinka, ale chętnie do was dołączymy za kilka minut. - zdecydowała Tess. Nie byłam pewna, czy ten pomysł podoba się Kastielowi. 

-Świetnie. - powiedziałam ze słodkim uśmiechem. - cieszy nas to. 

-Nie będziemy mogli posiedzieć długo, ale jedną partię warto byłoby rozegrać. Bliżej się poznamy. - blondynka wydawała się podekscytowana. 

W moich myślach nieproszenie pojawiła się wizja ich dwójki spędzająca razem noc. 

                 Grałam, jak robot. Nie cieszyła mnie ani jedna wbita bila. Kentin cały czas mnie obserwował, w końcu postanowił do mnie podejść. 

-W porządku? - zapytał z troską. 

-Jasne, że tak. 

-Kłamiesz. 

-Skoro znasz odpowiedź, to po co pytasz. - warknęłam odrobinę za ostro. 

-To jego kumpela. 

-Widziałeś, jak na niego patrzy? I on na nią? To oczywiste, że mają się ku sobie. 

-Gadasz, jak moja babcia. - parsknął śmiechem. 

-Poza tym nie mogą długo zostać, czyżby zamierzali spędzić razem całą noc? 

-Odpuść. - nie zdążył dodać nic więcej. Naszą rozmowę przerwało pojawienie się dwójki, o której rozmawialiśmy. 

-Możemy dołączyć? - Tess była zdecydowanie za wesoła, a czerwonowłosy nie wydawał się być tym zirytowany. 

-Zajmijcie moje miejsce, chyba mam migrenę. - odłożyłam kij na stół i odwracając na pięcie odeszłam od gry.