Rozdział 29

           Gdy kelner postawił przede mną talerz, na którym leżał spory kawałek piersi z kaczki, pieczone ziemniaki i surówki byłam wniebowzięta. Bałam się, że porcja będzie wielkości orzeszka pini. 

-Co to? - zapytał Armin wskazując na mięso. 

-Kaczka. Spróbuj. - zachęciłam. 

-To obrzydliwe. - wzdrygnął się. 

-Nie rozumiem cię. - powiedziała głośno Violetta. - jesz kurczaka, ale kaczki już nie? - prychnęła. 

Wszyscy zaczęli przyglądać się dziewczynie, zdziwiła nas swoim wybuchem i bezpośredniością. Zawsze była cicha i nawet jeśli miała własne zdanie na jakiś temat, nie mówiła go głośno. 

-Wyluzuj, mówię tylko, że to źle wygląda. - odpowiedział jej ciemnowłosy. 

-Czy mogę was uprzejmie prosić byście się wszyscy do cholery zamknęli? - głos Rozalii zabrzmiał stanowczo. - chciałabym miło spędzić czas i jeśli nie potraficie odpuścić sobie dyskusji o mięsie, to z chęcią się przesiądę. 

-Przepraszam. - chrząknął Armin. 

-Ja też. - zawstydziła się Violetta. 

-Jedzmy, smacznego. - Rozalia zacisnęła usta w cienką linie i wzięła sztućce do rąk. 

-Co masz ciekawego? - zapytałam Melanii. 

-Nie mam pojęcia, ale jest smaczne. - na jej talerzu znajdowało się to samo, poza piersią z kaczki, zamiast niej otrzymała jakiś wegetariański zamiennik. - poza tym, zastanawiałam się skąd wiedzieli, że akurat ja nie jem mięsa. 

-Nie mam pojęcia. Pewnie popytali nauczycieli. - odparłam. 

-Koslowa ich poinformowała. Takich osób nie ma dużo, więc była w stanie was pokazać. Kelnerzy to zapamiętali. - odezwał się Kastiel. Po raz pierwszy tego wieczoru zabrał głos, poza przywitaniem się. 

-No tak. - westchnęła Melania. 

Po tym posiłku nie byłam pewna, czy zmieszczę deser. Na całe szczęście, to było tylko chwilowe wahanie; na desery jest osobny żołądek. Ze smakiem zjadłam całą porcje szarlotki z lodami. 

-Ty zawsze tyle jesz? - zdziwił się Lysander.

-Mam dobry metabolizm. - odpowiedziałam z uśmiechem. 

-Szczęściara. - odezwała się Tess. 

-Nie wyglądasz na kogoś, kto miałby w tej kwestii pecha. - mruknęłam bez entuzjazmu. 

-Dużo pracuje, by tak wyglądać. - odpowiedziała oschle. 

-Czyli i tak masz więcej szczęścia niż ja, ja oprócz słabego metabolizmu jestem jeszcze leniwa. - Rozalia uśmiechała się szeroko. 

-I tak wyglądasz idealnie. - Tess odwzajemniła uśmiech. 

-Masz aparat! - zawołała radośnie Melania, osoby przy innym stoliku spojrzały na nas z dezaprobatą. 

-Tak, od trzech lat. Jeszcze trochę i będę mogła się go pozbyć. - powiedziała blondyna. 

-Dosyć stomatologii. - zakończył temat Alexy. - chciałbym zatańczyć. - westchnął. 

-Zaraz pewnie się rozpocznie. - pocieszyła go Violetta. 

              Miała rację, krótko po kolacji rozpoczęła się część taneczna. Niestety, nie było chętnych do rozpoczęcia balu; nikt nie chciał wstać i wyjść na parkiet. Ludzie patrzyli po sobie i wzajemnie zachęcali do tańca. Nie przepadałam za taką muzyką...

-Dobry wieczór. - za Melanią stanął Dorian. 

Wyglądał jeszcze lepiej niż Kastiel, jego dopasowany garnitur sprawiał, że był jeszcze bardziej przystojny niż zwykle. 

-Cześć. - odpowiedzieliśmy zgodnie. 

-Jak się bawicie? 

-Nijak, chcemy zatańczyć, ale nikt nie chce iść pierwszy. - odpowiedział mu Alexy. 

-Dokładnie. - poparłam go. 

-W takim razie ułatwię wam sprawę. Tak właściwie przyszedłem tutaj w konkretnej sprawie, a właściwie to chciałem poprosić o taniec. - wyciągnął do mnie dłoń. 

Byłam zaskoczona i spanikowałam. Ja i Dorian na parkiecie, sami? Już większość dziewczyn nienawidziła mnie za kolegowanie się z nim, miałam dołożyć jeszcze to? 

Mój wzrok skierował się na Kastiela, który w momencie poproszenie mnie przez Doriana o taniec, głośno wciągnął powietrze i piorunował wszystkich wzrokiem. Skoro on może przyprowadzać randkę, to ja również mogę mu zrobić na złość. 

-Oczywiście, z chęcią. - odparłam po chwili i ujęłam dłoń Doriana. 

Czułam na sobie spojrzenia wielu gapiów, gdy wyszliśmy na środek parkietu. Na całe szczęście, Dorian okazał się znakomitym tancerzem i po chwili wirowaliśmy po całym parkiecie. Umiejętnie dotrzymywałam mu kroku. 

-Kim jest randka Kastiela? - zapytał mnie. 

-Nie mówmy o tym. To Tess. 

-Nie znam, ale nie wiedziałem, że lubi takie szkielety. 

-Nie podoba ci się? - zdziwiłam się. Tess była bardzo atrakcyjną kobietą. 

-Nie. Gdybym miał z kimś przyjść, przyszedłbym z tobą. Pamiętasz o zaproszeniu, prawda? - chciał się upewnić, że o nim nie zapomniałam. 

-Jasne, że tak. Mogę przyjść z Kentinem? 

-Możesz wziąć kogo chcesz. 

Dwa kolejne utwory również spędziłam na tańcu z nim, kilka par dołączyło i musieliśmy uważać, by o nikogo nie uderzyć. 

-Pięknie wyglądasz. - szepnął, a mnie przeszedł dreszcz. 

-Ty także niczego sobie. 

-Mam nadzieje, że uda mi się ukraść kolejne tańce, ale teraz.. - nie dokończył. Zatrzymał się, gdy podszedł do nas Lysander. 

-Można? - zapytał. 

Dorian skłonił się i powiedział do mnie:

-Do później. Nie każ mi długo czekać. - miał na myśli kolejne tańce. 

Ujęłam dłoń Lysandra i pozwoliłam by przyciągnął mnie do siebie. 

-Mam nadzieje, że niczego nie przerwałem. 

-Nie, spokojnie. Cieszę się, że możemy razem zatańczyć. - okazał się nie gorszym tancerzem niż Dorian. 

-Jesteś zła. - stwierdził. 

-Rozdrażniona. - sprecyzowałam. - denerwuje mnie Tess. 

-To widać, dlatego postaram się żebyś nie musiała spędzać z nią czasu. - zadeklarował. 

-To niemożliwe. Ona jest z Kastielem, nie damy rady ich unikać. - pokręciłam głową. 

-Nie, ale możemy próbować. - mrugnął do mnie. 

Nic więcej nie mówiliśmy, a ja rozglądałam się po parkiecie. Dostrzegłam na nim Kastiela i Tess oraz Rozalie i Armina. Ta ostatnia dwójka nie wyglądała na szczęśliwych, ich ruchy były niezgrabne, białowłosa co chwilę miała grymas na twarzy. 

                Wróciłam do stolika i z entuzjazmem zabrałam się do jedzenia rozmaitych koreczków. 

-Zmęczyłaś się już? - dosiadł się Dorian. 

-Tak, te obcasy nie sprzyjają wygodzie. - odsłoniłam swoje buty. 

-Ta sukienka pewnie też nie. Wiesz zawsze mogę ci pomóc... - mrugnął do mnie, a ja z trudem przełknęłam oliwkę. 

-Nie zapędzaj się. - upomniałam go. 

-Skarbie, zawsze warto próbować. Pamiętaj. - uśmiechnął się szeroko. 

Nasza rozmowa została przerwana przez prowadzącego ten wieczór. Stanął obok zespołu i zabrał głos:

-Chciałbym teraz zaprosić was do wspólnej zabawy. Jesteście z jednej szkoły, dlatego miło by było, jeśli znalibyście się lepiej. - uśmiechnął się do wszystkich. - Wszystkie odważne pary zapraszam na środek. 

Wiele osób po prostu uciekło z parkietu. Zostało około dziesięciu par, z czego jedna to Kastiel i Tess. Widziałam jak kurczowo trzyma go za rękę, by nie uciekł. Jego mina świadczyła o tym, że wcale nie miał ochoty bawić się w jakieś durne zabawy. 

-Udało się uciec. - do stolika dotarł już Lysander, Alexy, Armin i Rozalia. 

-To będzie jakaś katastrofa. - powiedziała białowłosa. 

-To patrzcie i obserwujcie. - Dorian jednym, zwinnym ruchem podniósł mnie i nim zdążyłam się zorientować, szybkim korkiem przemierzał drogę od stolika na parkiet. 

-Postaw mnie. - syknęłam. 

-Nic z tego, skarbie. Nie uciekniesz. - moja złość go bawiła. 

-Ooo, widzę kolejną parę. - powiedział prowadzący, a ja czułam na sobie spojrzenia wszystkich zgromadzonych. Co za upokorzenie...

Dorian postawił mnie w końcu na ziemi, a ja po raz pierwszy zauważyłam cały komizm tej sytuacji. 

-Zabije cię. - szepnęłam do niego, ale na mojej twarzy widniał uśmiech. 

-Zawsze w centrum uwagi. - odwzajemnił uśmiech. 

 Rozejrzałam się, wokół nas było już tylko dziewięć par, co oznaczało, że ktoś skorzystał z zamieszania, jakie wywołał Dorian i czmychnął z parkietu. W zabawie brało więc udział dziesięć par. Najbardziej niepokoiłam się obecnością Kastiela i Tess, pozostali byli mi obojętni. Moje poczucie upokorzenia osłabło i w tej chwili bawiła mnie cała sytuacja, a nawet doceniłam spontaniczność i luz, jaki miał w sobie Dorian.