Rozdział 50

          Budynek wyglądał strasznie; odrapany tynk, stare okna, migający, neonowy znak MOTEL. 

-Nie mamy wyboru. - mruknęłam wchodząc do środka. 

Wnętrze nie było dużo lepsze; lobby to po prostu dwie, stare, skórzane kanapy na dębowych nogach pomiędzy nimi stolik kawowy. Recepcjonistka uśmiechnęła się na nasz widok. Czy w tym mieście nikt nie ma zębów? 

-Dobry wieczór. - powitała nas. 

-Poprosimy o pokój dla dwóch osób. - poinformował ją. 

-Sprawdzę, czy mamy coś dostępnego. - zaświergotała. To chyba jakiś żart... - niestety mamy jeden pokój z łożem małżeńskim. - spojrzała na nas znad ekranu komputera. 

-Weźmiemy go. - odparł. 

-Oczywiście. 

-Jest tutaj jakaś restauracja? - zapytał recepcjonistkę. 

-Mogę coś dla państwa zamówić. - odparła. 

-Damy znać. - uśmiechnął się i odebrał klucze. 

         Ruszyliśmy w kierunku schodów, nie było nawet windy. 

-To pierwszy hotel, który nie ma kart. - wskazał na klucz, który trzymał w dłoni. Był to zwykły, metalowy klucz do zwyczajnego zamku w drzwiach. Nic specjalnego.. 

Na motelowym korytarzu nie spotkaliśmy nikogo. Drzwi wykonane z ciemnego drewna wyglądały zwyczajnie, nie było tutaj niczego ekskluzywnego czy nawet zaskakującego. 

-Oby były łazienki w pokojach. - zażartowałam. 

-Lepiej się przebierz, być może spotkamy tutaj prezydenta. - uśmiechnął się. 

Weszliśmy do pokoju. Łoże małżeńskie było nie wiele większe niż moje pojedyncze w szkolnym pokoju. Poza tym były dwa stoliki nocne, świeczki stojące na nich i komoda zupełnie niepasująca do wystroju. 

-Zaraz coś zjemy. - podniósł kartę dań leżąca na stoliku nocnym. - chyba współpracują  z jakąś restauracją. 

-Wybierz coś. Idę pod prysznic. - powiedziałam i zniknęłam w łazience. 

Łazienka była skromna, ale czysta. Prysznic był, jak z minionej epoki. Moim rozczarowaniem okazała się woda; nie była gorąca, jaką lubię. Nie było także suszarki, więc musiałam pozwolić moim włosom wyschnąć samoistnie. 

-Zamówiłem makaronową zapiekankę. - odezwał się Kas. 

-W porządku. - pokiwałam głową. 

Usiadłam na rogu łóżka i patrzyłam, jak Kas walczy z telewizorem stojącym na komodzie. 

-Chyba nie działa. - powiedziałam. 

-Nie domyśliłbym się. - rzucił sarkastycznie. - idę pod prysznic. - skapitulował. 

             W czasie, gdy Kastiel korzystał z prysznica, odebrałam jedzenie. 

-Kas! - krzyknęłam pukając do drzwi łazienki. - jedzenie. 

-Idę! - odkrzyknął. 

Usiadłam i chwyciłam za jednorazowe pudełka. 

-To nawet nie pachnie. - skrzywił się Kas, siadając obok mnie na łożku. 

-Ale jest jedzeniem, to wystarczy. - zaczęłam jeść. 

Gdy oboje dokończyliśmy nasze dania, czułam się pełna. Makaron nie był taki zły, może i nie pachniał, ale smakował lepiej niż w niejednej małej knajpce w Portland. 

-O czym myślisz? - zapytał mnie. 

-O Portland. - przyznałam. 

-Sądziłem, że opowiesz mi coś o Seattle. - uśmiechnął się. 

-Nie ma czego opowiadać. 

-Nie kontaktujesz się z dawnymi znajomymi. 

-Tak jest łatwiej, gdybym to robiła, nigdy nie odcięłabym się od tamtego miasta. 

-To brzmi logicznie. - uśmiechnął się. 

-W takim razie. - zaczęłam wyrzucając opakowania do kosza. - opowiedz coś o sobie. - położyłam się na łożku. 

-Co chcesz wiedzieć? - on także leżał z dłonią pod głową. 

-Gdzie dorastałeś? Kim są twoi rodzice... - zaczęłam od niewinnych pytań. 

-Urodziłem się w Stanach, ale moi rodzice pochodzą z Europy. 

-Dokładniej? 

-Mama pochodzi z Włoch, a tata z Wielkiej Brytanii. - wyznał. 

-Teraz rozumiem. - pokiwałam głową. 

-Co? 

-Nic, nic. - miałam na myśli, że takie geny musiały stworzyć takie cudo. 

-Przepraszam. - powiedziałam po kilku minutach ciszy. 

-Za co? - zmarszczył brwi. 

-Utknąłeś tu ze mną. 

-To błogosławieństwo. - odparł patrząc mi w oczy. 

Bywał szorstki, oschły, nieprzyjemny, egoistyczny, sarkastyczny, ironiczny, bezczelny - ale poza tym potrafił być czarujący. Właśnie takie momenty, jak ten utwierdzały mnie w przekonaniu, że łączy mnie z nim coś więcej. 

-Kas. - przybliżyłam się. 

Nie potrafiłam się opanować, a on mnie nie zatrzymał. Pocałowałam go - początkowo pocałunek był delikatny i niewinny. Z czasem zaczął się pogłębiać. Miałam gdzieś Tess, mój wypadek i wszystko, co po drodze. Interesował mnie tylko Kastiel, z całym dobrodziejstwem inwentarza. 

Całowaliśmy się zachłannie, gdy jego dłoń zaczęła przesuwać się w górę moich pleców. Dotknął moich mokrych włosów, wplatając w nie swoje palce. Drugą ręką delikatnie, lecz zdecydowanie ściskał moje udo. Spletliśmy swoje ciała tak, że nie wiedziałam, gdzie kończy się moje, a zaczyna jego. Wszystko zmierzało w jednym, precyzyjnym kierunku. Ściągnął moją czarną koszulkę i odsunął na chwilę. Nie czułam się skrępowana - chciałam by tak na mnie patrzył i tylko na mnie; wzrokiem pełnym pożądania i uwielbienia. Nie pozostałam mu dłużna i zmieniłam pozycje tak, by móc na nim usiąść. Ściągnęłam z niego jego koszule, powoli rozpinając po jednym guziku, za każdym całując delikatnie jego tors. W krótkim czasie oboje pozbyliśmy się spodni; leżałam przed nim w samej bieliźnie. Czułam, jak moje ciało płonie, domagając się jego bliskości. Każda sekunda, w której mnie nie dotykał paliła żywym ogniem. W końcu, gdy moje ciało, tak spragnione jego dotyku, otrzymało go; czułam, przyjemne mrowienie w miejscach, w których mnie dotykał. 

-Chloe. - szepnął. 

-Mhm.. - mruknęłam. 

-Ty jeszcze nigdy... - zawahał się. 

-Nie. - pokręciłam głową i przyciągnęłam go do siebie. 

Czułam, jak szybko bije jego serce, jak oddech przyspiesza, a ciało napina pod moim dotykiem. Całowałam go wlewając w to całe serce, miłość i oddanie jakim go darzyłam. Żaden pocałunek czy to z nim, czy z kimś innym nie mógł się równać z tym, co działo się teraz. Pamiętałam, jak czułam się na kanapie Doriana; nie domyślałam się, że mogłabym się czuć lepiej, a jednak. 

-Jesteś pewna? - zapytał. 

-Tak. - spojrzałam mu głęboko w oczy. 

Nie ważne, co będzie jutro. Klamka zapadła, jedyne czego chciałam to być z nim w tej chwili. Nie liczyło się nic więcej. W moich żyłach wystrzeliło coś o stokroć lepszego niż adrenalina, przetaczając się przez całe moje ciało. 

          Gdyby ktoś zapytał mnie, jak wyobrażam sobie swój pierwszy raz - nigdy nie pomyślałabym, że zdarzy się to w jakimś motelu, na pustkowiu. Czy żałowałam? Absolutnie nie. Miejsce nie ma znaczenia, gdy jest się z kimś ważnym. Nasza relacja nie podlegała żadnym schematom, ale tym razem leżałam wtulona w niego, jak miliony innych par. 

-Wszystko dobrze? - szepnął, całując moje włosy.

-Tak. - odparłam przekręcając głowę, by móc na niego spojrzeć. 

-Nie chciałbym byś żałowała. 

-Kas. - ucięłam. - teraz i tak już jest za późno. 

-Pewnie marzyłaś o czymś innym, bardziej wyjątkowym. 

-Przestań mówić o czym marzyłam. - zaśmiałam się krótko. - wszystko jest idealne. - westchnęłam. 

-Chloe. - szepnął. 

-Przestań Kas, mówię poważnie, jest cudownie. - rozkoszowałam się chwilą. 

-Chloe. - nalegał. 

-Hm? - mruknęłam i ponownie odwróciłam twarz w jego stronę. 

-Kocham Cię, Chloe. - szepnął patrząc mi głęboko w oczy. Oboje usłyszeliśmy, jak głośno wciągnęłam powietrze.