Rozdział 54

     Przeszukałam prawie całą szkołę, a esej dalej trzymałam w dłoni. Z każdą minutą niecierpliwiłam się coraz bardziej, niestety musiałam poczekać do przerwy obiadowej. 

-Co masz taką minę? - Kentin opiekuńczo objął mnie ramieniem. 

-Nie oddałam eseju. 

-Zdążysz. 

-Wiem, ale w takim razie niepotrzebnie chodziłam po szkole, jak wariatka. - marudziłam dalej. 

-Na pewno musiało stać się coś ciekawego. Zawsze są jakieś plusy. - pocieszał mnie. 

-Poznałam nowy łup Kim. - w sumie to było jedyne, co mi się przydarzyło. 

-O, jak ma na imię? Znam go? - Kentin udawał, że go to interesuje. Zapewne sądził, że odwróci to moją uwagę od rozczarowania związanego z esejem. 

-Marcus, jest młodszy. Raczej go nie znasz. - pokręciłam głową. 

-Ona jest szalona, zmienia ich jak rękawiczki. - zaśmiał się. 

-Przynajmniej ma coś z życia. - zachichotałam. 

-Liczmy, że nie choroby weneryczne. Poza tym mówisz, jakbyś ty nie miała nic z życia. 

-Bo nie miałam! - zaprotestowałam. - trening, lekcje, czasami ty i znowu trening i lekcje... - zaczęłam wymieniać. 

-Czyli ja jestem nudny? - jego dłoń przesunęła się na moją talie. 

-Powiedzmy. - zaryzykowałam chociaż wiedziałam, co zamierza zrobić. 

Mój śmiech rozniósł się po całym korytarzu, gdy przyjaciel zaczął mnie łaskotać. 

-Przestań! - krzyknęłam pomiędzy napadami śmiechu. 

Kentin przytrzymywał mnie jedną ręką, a drugą łaskotał. 

-Ken! - oddychałam głęboko, zmęczona śmiechem. 

-Już dobrze, dobrze. - wreszcie mnie puścił z szerokim uśmiechem na ustach. 

-Już go zdradzasz? - za plecami usłyszałam głos Amber. 

-Tak, a co o niego też jesteś zazdrosna? - odwróciłam się w jej stronę, a potem palcem wskazałam na Kentina. 

-Jest apetyczny. - zmrużyła zalotnie oczy i uśmiechnęła. 

-Pójdę, zanim mnie zemdli. - uniósł ręce w obronnym geście. Z dziwną miną ominął nas i ruszył przed siebie. 

-Skończyłaś? - zapytałam składając ręce na piersi. 

-Prawie. - podeszła do mnie bliżej. - uważaj, bo popełnisz jakiś błąd, a tutaj błędów nie wybaczamy. - syknęła. 

Razem ze swoją świtą ominęła mnie i poszła w odwrotnym do Kentina kierunku. Czy ta blond-ameba musiała mi wszystko psuć? 

              Na przerwie śniadaniowej postanowiłam zająć się sprawą eseju. Niestety i tym razem mi się nie udało. Zrezygnowana wróciłam na stołówkę. Po drodze do stolika napotkałam Kastiela opartego o ścianę. 

-Hej. - przywitałam się łapiąc go za rękę. - jak mija dzień?

-Lepiej niż twój. - przyjrzał mi się. 

-Problemy z esejem. 

-Chyba nie tylko. - nalegał. 

-Amber znowu zaczyna. Myślałam, że konflikt z nią mam już z głowy, ale ona nie odpuszcza. Ponownie zaczęła się czepiać. - westchnęłam zirytowana. 

-Staraj się ją ignorować. Nie możesz przejmować się jakąś małolatą. 

-Wiem. 

Usiedliśmy przy stoliku wraz z naszymi znajomymi. 

-No nareszcie jest i zakochana para! - wykrzyknął Armin. 

-Nawet nie wiecie, jak się cieszę. Jesteście, jak Brad i Angelina! - zawołał wesoło Alexy. 

-Co? - zmarszczyłam brwi. 

-To ulubieńcy Ameryki. - wyjaśniła Rozalia. 

-Wiem kto to, ale my nie mamy z nimi nic wspólnego. - przewróciłam oczami. 

-Zostawmy to tobie i Leo. - powiedział do niej Kastiel. 

-Może i masz racje. - wzruszyła ramionami i zajęła jedzeniem. 

-Dorian wie? - szepnęła do mnie Kim. 

-Nie wiem. 

-Jego mina wskazuje na to, że nie wiedział wcześniej. - podążyłam za jej spojrzeniem i napotkałam parę szarych oczu, wypatrujących się we mnie z żalem. 

Wypowiedziałam bezgłośne przepraszam, a potem spuściłam wzrok. 

          -Co to za mina? - zapytał Kastiel, gdy odprowadzał mnie pod sale lekcyjną. 

-Nic, martwię się esejem. - skłamałam. 

Czerwonowłosy bacznie mi się przyznał. Złapał mnie za ramiona i dalej mi się przyglądał. 

-Może gdybyś powiedziała to w pierwszym dniu naszej znajomosci, to bym ci uwierzył. - uśmiechnął się kpiąco. - wszystko, co związane ze szkołą cię nie obchodzi. 

-Zmieniłam się. Ej, poważne byś tak pomyślał? - nawiązałam do jego wypowiedzi. 

-Nie, chyba nawet wtedy nie. Od pierwszego momentu wiedziałem. - jego wzrok wydał mi się nieobecny. 

-Co jeszcze wtedy wiedziałeś? - zapytałam, głaszcząc go po policzku. 

-Pogadamy później. Idzie twoja nauczycielka. - pocałował mnie w czoło i odszedł. 

              Siedząc z Arminem w ławce można było się dobrze bawić, ale także poczuć, jak w konfesjonale. 

-Widziałem, jak Dorian na ciebie patrzył. Jak się z tym czujesz? - szepnął. 

-Jak mam się czuć? Oczywiście, że źle. - prychnęłam. 

Czasami rozmawiając z nim czułam się, jakbym rozmawiała z psychologiem. Pytania typu ,, jak się czujesz?” zadawali ludzie lubiący zajmować się cudzymi problemami. 

-Nie ma powodu, by być zły. Nie byliście razem. 

-Nie byliśmy. - potwierdziłam. 

-Z drugiej strony, podczas wyjazdu w góry można było was spotkać razem. Byliście razem na balu... 

-Dobra. Dosyć tego. - zaprotestowałam. - jeśli masz ochotę być psychologiem polecam jakiś dobry kurs albo studia. Ja nie zamierzam być królikiem doświadczalnym. 

-Jak chcesz, ale wiedz, że gdy wydam książkę stulecia, nie zostaniesz tam wspominania, jako pierwszy, amatorski pacjent. - zacisnął usta. 

-Jakoś to przeżyje. - przewróciłam oczami. 

             Po zajęciach postanowiłam po raz ostatni spróbować oddać mój esej. Po drodze spotkałam Marcusa. 

-Dalej walczysz z esejem? - zapytał zaczepnie. 

-Myślałam, że napisanie go jest trudne, ale oddanie jest jeszcze cięższe. - głośno wypuściłam powietrze. 

-Nie jesteś typem mózgowca. - zaśmiał się. 

-Raczej nie.

-W końcu jesteś mistrzynią skopywania tyłków. 

-Co? Nie. - prychnęłam i niedbale machnęłam dłonią. 

-Mów, do chcesz, ja wiem swoje. 

-Dobra mądralo. - zmrużyłam oczy. - jesteście razem? - niestety uaktywnił się we mnie mój pierwiastek plotkary. 

-Nie, ale to kwestia czasu. - powiedział z dumą. - nie oprze mi się. 

-Cóż, w takim razie, powodzenia. - naiwniak, pomyślałam. 

           Moja ostatnia próba zakończyła się fiaskiem. Z ponurą miną poszłam do pokoju, by przygotować się do treningu. Miałam nadzieje, że okaże się równie udany, co poranny. W najgorszym wypadku będę musiała biegać, a w najlepszym odciągnę jego uwagę czymś innym i bardziej pożytecznym.