Rozdział 62

         Nie zastanawiając się długo, podniosłam się i ruszyłam za nią. Dobiegłam do niej i chwyciłam za ramie. 

-Kim! - krzyknęłam. - musisz to zrobić. 

-Nie zamierzam, puść mnie! - krzyczała głośniej ode mnie. 

Puściłam jej ramie. 

-Kim. - mówiłam cicho. - jaką masz pewność, że nie jesteś w ciąży?

-Stu procentową. - powiedziała. 

-W takim razie dlaczego płakałaś? - olśniło mnie. 

-Boje się, że coś mi się poprzestawiało. - tłumaczyła się, jąkając. 

-Kim. - powiedziałam znacząco. - płakałaś, bo boisz się ciąży. 

-Chloe. - do jej oczu napłynęły łzy i rozpłakała się. Wyciągnęłam dłonie w jej stronę, a ona podeszła bliżej i przytuliła do mnie. - co ja zrobię. 

-Najpierw zróbmy test. - głaskałam ją po włosach. 

-Nie wiem skąd mam go wziąć, nikt nie może się dowiedzieć. - czułam jej łzy na swoim ramieniu. 

-Załatwię to. - powiedziałam obiecująco. - musimy tylko znaleźć odpowiednie miejsce. U mnie jest Roza. - a ona nie potrafiłaby dotrzymać sekretu, pomyślałam. 

-Zrobię test w łazience i schowam do bluzy. - powiedziała odsuwając ode mnie. - sprawdzimy go tam, gdzie znalazłaś mnie za pierwszym razem. 

Miała na myśli pomieszczenie z ręcznikami. Miała racje, istniało małe prawdopodobieństwo, że ktoś tam przyjdzie. Nawet jeśli to test jest na tyle mały, że łatwo go schowamy. 

-Spotkajmy się tam za pół godziny. - powiedziałam, a ona pokiwała głową. 

         Nadszedł czas na moją część. Musiałam załatwić test ciążowy. W normalnym świecie, w którym ludzie nie mieszkają w internacie i nie mają zakazu wyjścia do miasta można go po prostu kupić. Dla nas możliwości były ograniczone. Wiedziałam jednak, że można taki test dostać w gabinecie szkolnej pielęgniarki. Podczas moich licznych wizyt w jej gabinecie miałam okazje dokładnie poznać zawartość wszystkich szafek i szuflad. 

Po drodze minęłam Doriana. Wymieniliśmy krótkie, przelotne spojrzenie. Wyglądał na skacowanego. Przełknęłam ślinę i odwróciłam wzrok zanim znowu zacząłby mnie obrażać. Stał w towarzystwie kilku dziewczyn, najwidoczniej dobrze się bawił. Skrzyżowałam dłonie na piersiach i szłam dalej. 

Stałam pod gabinetem pielęgniarki. Wzięłam głęboki wdech i zapukałam. 

-Proszę. - usłyszałam cichy głos. Przywitałam się wchodząc do środka. 

-Chloe. - ucieszyła się na mój widok. - coś się stało? - zaczęła mi się uważnie przyglądać, a ja poczułam, że się rumienie. 

-Nie. To znaczy przyszłam tutaj w pewnej sprawie. - zacisnęłam usta. - potrzebny mi test ciążowy. - powiedziałam cicho i patrzyłam na pełne zdumienia spojrzenie pielęgniarki. 

-Kochanie. - wstała i wyszła zza biurka. - oczywiście dam ci go, ale muszę zapytać; czy jesteś w ciąży, to znaczy czy to realne podejrzenie? 

-Ymm... - zawahałam się. Nie miałam wyboru musiałam skłamać. Nie mogłam powiedzieć, że chodzi o Kim. Ona kazała zachować mi to dla siebie. 

-Jeśli tak to muszę powiadomić Panią Dyrektor. Wybacz, procedury. - spojrzała na mnie przepraszająco. - zapytam jeszcze raz, czy potrzebujesz tego testu?

Nagle drzwi do gabinetu otworzyły się. Odwróciłam się i zobaczyłam Doriana. Moje ciśnienie gwałtownie podskoczyło. Jeśli cokolwiek usłyszał... czułam, że blednę. 

-Chloe tu jesteś. - powiedział do mnie najmilszym z tonów, a potem przywitał się z pielęgniarką. 

-Dorian. - powiedziałam cicho i uśmiechnęłam sztucznie do pielęgniarki. 

-Dorianie musisz poczekać w kolejce. - kobieta zwróciła mu uwagę. 

-Tylko, że to także moja sprawa. - powiedział tym samym przyznając, że słyszał naszą rozmowę. 

-Czy wy...? - spojrzała na nas znacząco. 

-Nie, to nie to, co Pani myśli. - posłał jej piękny uśmiech. - Chloe to taka dobra przyjaciółka. - powiedział obejmując mnie ramieniem. Jego dotyk był miły, musiałam przyznać, że tęskniłam za nim, jako za przyjacielem. - przyszła po ten test dla mnie. - wyznał poważnym tonem. - obawiałem się, że mam raka. - byłam w takim szoku, że bałam się, że szczęka zaraz opadnie mi na podłogę. - chyba nie musi Pani tego nagłaśniać. Niestety, ale wstyd mi się przyznać przed kolegami, szczególnie przed Kastielem. - mówił to wszystko tak przekonująco... - Pani Dyrektor to jego ciocia, on wiele wie. Nie może się dowiedzieć, proszę mi pomóc. - spojrzał na nią błagalnie. 

-Dorianie. - spojrzała na niego z litością w oczach. - dam ci ten test, ale powinieneś udać się do lekarza. 

-Mam już zapisaną wizytę, ale do tego czasu oszaleje z niepokoju. - przyłożył sobie dłoń do serca. 

-Rozumiem, rozumiem. - pokiwała głową. - dam ci go i dotrzymam tajemnicy. - podeszła do jednej z szuflad i wyciągnęła test. Podała go chłopakowi. - proszę. 

-Dziękuje. Jest Pani taka dobra. - uśmiechał się do niej. 

-Chloe wystraszyłaś mnie. - powiedziała. 

-Wiem, wiem, ale Dorian prosił, bym nikomu nie mówiła. - skłamałam. 

-Rozumiem. Idźcie już. Dorian zgłoś się jutro do mnie. Porozmawiamy o tym. - jej głos brzmiał na zmartwiony. 

         Oboje wyszliśmy z gabinetu. Cały czas nie potrafiłam wyjść z szoku. 

-Co ty właśnie zrobiłeś? - zapytałam, gdy odeszliśmy kawałek. 

-Uratowałem ci tyłek. Nie musisz dziękować. - powiedział uśmiechając się sztucznie. 

-To wiem i dziękuje. - powiedziałam zupełnie szczerze. 

-Okej. - wzruszył ramionami i odwrócił się. 

-Poczekaj. - chwyciłam go za nadgarstek. Odwrócił się, ale wyswobodził dłoń. 

-Na co? - włożył ręce do kieszeni. 

-Śledziłeś mnie? - zapytałam z wyrzutem. 

-Jeśli to jedyne, co chcesz powiedzieć to wybacz, ale mam lepsze rzeczy do roboty niż słuchać twojego biadolenia. - prychnął. 

-Dobra, zostańmy przy byciu dupkami. - powiedziałam ostro. - możesz to zachować dla siebie? - miałam na myśli całą wizytę w gabinecie. 

-Mogę, nie chcę żeby każdy pytał o to czy faktycznie jestem chory. To wszystko? - zapytał, wyglądał na zniecierpliwionego. 

-Nie zapytasz mnie po co był mi ten test? 

-Testy robi się w jednym celu. - zmarszczył brwi. - jeśli jesteś kobietą. - sprecyzował. - nie musisz mi się tłumaczyć. - powiedział lekceważąco. 

-Dlaczego to zrobiłeś? - postawiłam na łagodny ton. 

-Nudziłem się. - mrugnął do mnie i uśmiechnął kpiąco. Patrzyłam, jak się oddala.