Rozdział 65

         Po drodze miałam zamiar znaleźć Kastiela. 

-Zajrzymy na sale gimnastyczną? - zapytałam przyjaciela. 

-Jasne. Zapewne nie wolno mi będzie wyjść z pokoju przez dwa tygodnie, więc możemy iść gdzie chcesz. - mrugnął do mnie. Zaśmiałam się krótko. 

Nie byłam pewna, co chciałam powiedzieć Kastielowi. Dalej uważałam, że potraktował mnie zbyt ostro, ale czułam się źle z tą sprzeczką. Należałam do osób szybko wyjaśniających wszelkie wątpliwości i nienawidziłam niedomówień. Jeśli to miał być nasz rychły koniec, to chciałam to wiedzieć. 

-Poczekam tutaj. - powiedział do mnie Kentin, gdy stanęliśmy przed drzwiami do sali. 

-Wracam za chwilę. 

Nacisnęłam długą klamkę zabezpieczającą drzwi i weszłam do środka. 

-Kas? 

Właściwie nie musiałam wołać. Ćwiczył przy jednej z drabinek. Podeszłam do niego cały czas uważnie mu się przyglądając. 

-Cześć. - powiedziałam stając o krok od niego. 

-Cześć. - powiedział łagodnie. 

-Jeśli to jest..- nie mogłam dokończyć. 

Kastiel przyciągnął mnie do siebie. Każde z nas włożyło w ten pocałunek wiele niewypowiedzianych zdań, skrytych emocji, wzajemnych żali. 

-To nie jest koniec. - powiedział, gdy się od siebie odsunęliśmy. Jak zwykle czytał mi w myślach. 

-Muszę już iść. Chciałam się tylko upewnić, że co jest między nami. 

-Idziesz już? Co z treningiem? - zapytał uśmiechając się. 

-Muszę się stawić u Dyrektorki. - skrzywiłam się. - Ken na mnie czeka. - pokazałam na drzwi. 

-Co znowu nabroiłaś? - w jego oczach pojawił się znajomy błysk. 

-Siedziałam w schowku na ręczniki, a jest zakaz. - wybuchnął śmiechem. 

-No to dziesięć lat w kamieniołomach, jak nic. - śmiał się dalej. 

-I miałeś racje. - powiedziałam przerywając żarty. - nasze treningi muszą wrócić do normy. 

-Wiem. - odparł spokojnie. - zawsze dochodzisz do odpowiednich wniosków. 

-Ugh... nie znoszę tych lekcji mądrości. - warknęłam i ruszyłam do wyjścia. 

-Kocham Cię! - krzyknął za mną. To zdanie zawsze wywoływało u mnie uśmiech. 

           Szliśmy do gabinetu, Ken z ponurą miną, ja uśmiechnięta. 

-Co ciebie tak bawi? - zapytał. 

-Kas powiedział coś miłego. 

-Słyszałem, kocha cię. - przyjaciel uśmiechnął się delikatnie. 

-Dokładnie. - uśmiechałam się szeroko. - ciebie Violetta też kocha. - zażartowałam zanim zdążyłam pomyśleć. Cholera, przecież to wariatka...

-Brak taktu to twój atut. - powiedział ironicznie. 

-Oj, daj spokój. - uderzyłam go w ramie. - zaraz wakacje, zakocha się w jakimś turyście i po sprawie. 

-Jeśli nie, to cię uduszę. - zagroził. 

-Znając moje szczęście, nie dożyje końca wakacji. - powiedziałam żartobliwie i pchnęłam drzwi prowadzące do gabinetu. 

             Przed smoczą jamą znajdował się przedsionek, w którym siedziała sekretarka. Nie było tu zbyt wielu mebli. Biurko, krzesła i regały z licznym dokumentami. Znałam je prawie na pamięć, wiele razy się tu włamywałam z pomocą Doriana. Niby wszystko było takie same, a jednak jeden mały szczegół się różnił. Zamiast naszej gapiowatej, poczciwej Agnes, za biurkiem siedziała młoda, blondwłosa, szczupła piękność - Tess. 

Omal nie zemdlałam na jej widok.  Myślałam, że zaraz oszaleje ze złości. Widziałam się z Kastielem nie dalej, jak kilka minut temu. Powiedziałam, że idę do gabinetu Dyrektorki, mógł mnie chociaż ostrzec. 

-Chloe! Kentin! - wykrzyknęła radośnie. 

-Tess. - wycedziłam przez zaciśnięte zęby. 

-Cześć, co ty tu robisz? - zadał pytanie Ken. 

-Od dzisiaj pracuje, na razie się uczę, ale myśle, że sobie poradzę. - powiedziała wesoło. 

-Co z hotelem? - zapytałam cicho. 

-Wieczna zima nie jest dla mnie. Wolałam przenieść się tutaj. Dyrektor Koslowa zaoferowała mi posadę no i jestem. - klasnęła w dłonie. 

Jak na zawołanie u drzwi swojego gabinetu pojawiła się Koslowa. 

-Dzień dobry. - powitała nas. 

-Gdzie Agnes? - wypaliłam od razu. Ken ścisnął moją 

-Dla ciebie Pani Vices. - warknęła. - odeszła na emeryturę. 

-Nie była aż taka stara. - zaoponowałam. 

-Znasz metryki wszystkich pracowników? - zapytała unosząc brew. 

-Prawie. - powiedziałam ze słodkim uśmieszkiem. 

-Zajmij się czymś pożytecznym. Spodziewałam się was, ale nie mam czasu na przypominanie zasad. - powiedziała z wyższością. - możecie iść. Widmo kary będzie nad wami wisiało, ale na razie to tylko ostrzeżenie. 

-Dziękujemy. - powiedział Ken i pociągnął mnie do wyjścia. 

-Zaraz, zaraz. - zatrzymała nas. - jeszcze jedno. Od dzisiaj nie możecie się  zwracać do siebie po imieniu. - spojrzała na nas i Tess. Zapomnijcie o znajomości, która was łączy. - zastrzegła. 

-Nic trudnego. - warknęłam i wyszłam. 

-Do widzenia. - słyszałam, jak Kentin się pożegnał. 

Dogonił mnie kilka metrów dalej, a ja kipiałam ze złości. Jakim cudem ta tleniona blondyna pracuje w tej szkole?! Czy mało jest tutaj szkół?! Źle jej było na wygodnej posadce w hoteliku dla bogaczy? 

-Widziałeś to? - zapytałam go. 

-Dla mnie to też szok. Kas nic nie wspomniał? - spytał. 

-Ani słowa. Muszę się wyładować. - powiedziałam. 

-Może popływamy? - zaproponował. 

-Tak, daj mi kilka minut. Widzimy się w piwnicach? - zapytałam. 

-Jasne. 

Nasz szkolny basen był dość mały, miał zaledwie pięćdziesiąt metrów długości i mieścił w piwnicy. Brak dodatkowych atrakcji czynił to miejsce praktycznie bezludnym. Idealnym na dzisiaj. Gdybym spotkała teraz któregoś z moich wrogów, rozszarpałabym go gołymi rękoma.