Rozdział 19

           -Jak trening? - zapytała Rozalia, gdy tylko przekroczyłam próg pokoju. 

-Dobrze, udało mi się zaskoczyć Kastiela. - to była prawda, nie spodziewał się, że przejdę do ataku. Rzuciłam torbę na łóżko.

-To wspaniale. Muszę go zapytać, czy i mnie czegoś nauczy. - zesztywniałam. Nie chciałam by mieli tak bliski kontakt. Sztuki walki to sport kontaktowy. 

-Ta, spróbuj. - odparłam sucho i weszłam do łazienki. 

Musiałam się pospieszyć jeśli nie chciałam się spóźnić, co prawda nie umówiliśmy się na konkretną godzinę, ale domyślnie była to dwudziesta. Owinięta w ręcznik wyszłam z łazienki. W trakcie prysznica wymyśliłam, że założę jeansy i jakąś koszule. 

-To nigdy nie zejdzie. - białowłosa wpatrywała się we własne odbicie, a konkretnie w zadrapania na twarzy. 

-Zejdzie. Na razie kombinuj z korektorem. - mrugnęłam do niej. Chwyciłam wybrane ubrania i zniknęłam w łazience. 

Wyszłam, gdy wysuszyłam włosy, ale nie miałam już czasu na szukanie gumki, którą nie miałam pojęcia, gdzie podziałam. 

-Jak ja się pokaże Leo?! - lamentowała. 

-Lepiej zastanów się, jak przeprosić Kim. - doradziłam. 

          -Cześć. - przyczepiłam się do Kentina. 

-Hej, gdzie lecisz? - zapytał. 

-Na spotkanie z Lysandrem, projekt. - wyjaśniłam. 

-Gotowy na randkę? - zapytałam wesoło. 

-Będzie fajnie. - po jego minie widziałam, że perspektywa randki wcale go nie cieszy. 

-Dobra, muszę się pospieszyć. Do zobaczenia. - cmoknęłam go w policzek. 

             -Przepraszam za spóźnienie. - powiedziałam od razu. 

-W porządku. - uśmiechnął się ciepło. 

Omówiliśmy cały projekt po raz kolejny. Lysander nalegał  byśmy przećwiczyli wszystko, co chcemy powiedzieć. Tak też zrobiliśmy. 

-To by było na tyle. - uśmiechał się delikatnie, a ja pokiwałam głową. 

-Jak Rozalia? - zapytał po chwili ciszy. 

-Martwi się o swoją twarz. - prychnęłam mimo, że częściowo ją rozumiałam. 

-Powinna się martwić o opinie, jaką sobie wyrobiła tym incydentem. - zmarszczył brwi. 

-Wiem, ale nie chce o tym rozmawiać. - chciałam pozostać lojalna wobec Kim i Rozalii. Plotkowanie o ich sprzeczce nie było na miejscu. 

-Rozumiem, to najlepsze rozwiązanie. - zgodził się. - widziałaś się dzisiaj może z Kastielem? - zapytał. 

-Tak, mówiłam ci, że mamy trening. 

-No tak. Wybacz, bywam rozkojarzony. - uśmiechnął się przepraszająco. 

-Każdemu się zdarza. 

Kolejna godzina minęła nam na rozmowach na temat naszych znajomych. Opowiadał mi krótkie historie o większości z nich. Nic osobistego, ot ciekawe historyjki, jakie zwykle opowiada się by zapełnić czas. 

-Spotykał się z Betty? - zaśmiałam się cicho. 

-Mówiłem, Nataniel bywał dziwny i miał bardzo specyficzny gust. Nie ubliżając Betty. - on również się zaśmiał. 

-A ty, co powiesz mi o sobie? Jesteś bardzo tajemniczy. - powiedziałam szczerze. 

-Nie lubię, gdy ludzie wiedzą wszystko. 

-Tego się domyśliłam. 

-Mam propozycje. - zmrużył oczy. 

-Dajesz. 

-Spotkajmy się w sobotę. Mam pyszne wino, robione przez moją babcię. - alkohol domowej roboty? Zawsze! - Wtedy opowiem ci więcej o sobie. - uśmiechnął się prezentując swoje idealne zęby. 

-Stoi. - ziewnęłam.

-Świetnie. - uśmiechnął się. 

              Wizja spotkania z Lysandrem, a co za tym idzie bliższego go poznania sprawiła, że wracając do pokoju uśmiechałam się szeroko. Nie umknęło to uwadze dyżurującej nauczycielki. Pani Deep uczyła francuskiego, zawsze elegancka, w wysokich szpilkach wyglądała, jakby zabrano ją z wąskich, paryskich uliczek i teleportowano do naszej szkoły. 

-Co cię tak ucieszyło, Chloe? - zapytała z delikatnym uśmiechem. 

-Miałam miły dzień. 

-Czyżby któryś z gentlemanów sprawił, że miał on jakieś szczególne znaczenie i urok? - zamknęła książkę, którą trzymała w dłoniach. Ciekawe, czy zapamiętała stronę, na której skończyła.

-Do gentlemanów im daleko. - zaśmiałam się. 

-Lysandrowi najbliżej. - uśmiechnęła się znacząco. - Kentin również nie odstaje od rangi. - dodała. 

-Tak, ta dwójka ma klasę. - uśmiechnęłam się wesoło. Miło, że doceniła mojego przyjaciela. - Dobranoc. 

-Śpij dobrze Chloe. - skinęła głową i otworzyła książkę.

                  Od rana żyłam w stresie. Publiczne wystąpienia nie należały do rzeczy, które lubiłam robić. Pajacowanie przed całą klasą? Jasne, choćby zaraz! Opowiadanie o projekcie na temat sztuki słowiańskiej? Nie w tym życiu.

Po treningu z Kastielem, okazało się, że mam dużo więcej czasu niż zazwyczaj, więc starannie uczesałam włosy, a właściwie splotłam je w luźny warkocz. Miałam nawet wystarczająco dużo czasu, by delikatnie się pomalować. Na codzień tego nie robiłam - z braku czasu, ale jeśli już go znalazłam to nawet lekki makijaż powodował, że wyglądałam bardzo korzystnie. 

              -Jak byłem mały, jadłem takie płatki w kształcie kółek, były kolorowe i pyszne. - Armin wpatrywał się w miskę. 

-Niemożliwe. Nie pamiętam byśmy to jedli. - nie zgodził się Alexy. 

-Może jednak jeden z was jest adoptowany? - zażartował Kentin. 

-Nie, tylko mnie kochali bardziej i jadłem co chciałem nawet kolorowe płatki, a jego nie kochali, więc długo trzymali go w piwnicy zastanawiając się co to jest i kto to podrzucił, jadał tam tylko suchy chleb maczany w wodzie. - powiedział żartobliwie Armin. 

-W końcu zdecydowali, że ja jestem tym jedynym, upragnionym dzieckiem zesłanym przez bogów, a zaczęli się zastanawiać czym on jest. - Alexy wskazał łyżką na brata. 

-A ty jakie masz szczęśliwe wspomnienie? - zapytała Melania. Początkowo sądziłam, że mówiła do Iris, ale wszyscy wpatrywali się we mnie. 

-Ymm... moi rodzice mieli sad. Mieliśmy prawie wszystkie drzewa i krzewy. Uwielbiałam jeść maliny, często chodziłam na nie z tatą. - odparłam. 

-Dopóki nie puściła różowego bełta na buty Matta. - Kentin rytmicznie kiwał głową. 

-O fuj! - wzdrygnęła się Rozalia. 

-To było pod koniec szkoły. - zaśmiałam się. 

-A on był jej obiektem westchnień. - Kentin przyłożył sobie dłonie do serca i przewrócił oczami, głęboko wzdychając. 

-Powiedzmy, że tak było. Lubiłam go, poza tym miał ładną buźkę. - zaśmiałam się. 

                   Nadeszła lekcja sztuki. Jako pierwsi do odpowiedzi wyrwali się Alexy i Kentin. Kiedy słuchałam ich projektu zaczynałam mieć wątpliwości; ja i Lysander nie opracowaliśmy tego tak dobrze. Nasz projekt był dużo mniej szczegółowy, nie potrafiliśmy mówić tak płynnie ani nie posiadaliśmy jakiś ciekawostek, którymi można by próbować zamydlić oczy nauczycielce i klasie. 

-Dziękujemy. - nauczycielka sztuki zaczęła klaskać, w ślad za nią zrobiła to cała klasa. - Życzyłabym sobie byście wszyscy tak mówili. Gratuluje. - pochwaliła. 

-Teraz my. - szepnął do mnie Lysander. Dzisiaj usiedliśmy razem. 

Nasze wystąpienie rozpoczął monolog Lysandra na temat początków sztuki słowiańskiej. Ja opowiedziałam o jej cechach szczególnych i zasięgu terytorialnym. Cały czas miałam wrażenie, że mój głos drży, a ja robię się czerwona. Odetchnęłam z ulgą, gdy wreszcie mogłam oddać głos Lysandrowi. On potrafił mówić spokojnym, łagodny, tonem. Jego głos był przyjemny i tak naprawdę mogłabym go słuchać cały czas. 

-Dziękujemy. - nauczycielka ponownie zaczęła klaskać. Tak chyba będzie po każdym z projektów. - Lysander jak zwykle pięknie. - gdy go chwaliła, przygotowywałam się psychicznie na zruganie. - Zaskoczyłaś mnie. - powiedziała do mnie. - Myślałam, że całą robotę wykona Lysander, ale tak się nie stało. Gratuluje i chyba jeszcze raz muszę przemyśleć to, jaką osobą jesteś. - posłała mi ciepły uśmiech. O mało tam nie zemdlałam. 

              Gdy wyszliśmy z sali nie potrafiłam powiedzieć, o czym opowiadały pozostałe grupy. Tak bardzo ucieszyła mnie pochwała nauczycielki i to, że nam się udało, że nie potrafiłam się skupić na innych prezentacjach. 

-Udało się! - wykrzyknęłam radośnie przed salą. Lysander rozłożył ręce, a ja wpadłam prosto w jego ramiona. 

-Miło było mi z tobą współpracować. - powiedział, gdy się od niego odsunęłam. 

-Nawet nieźle wam poszło. - Kentin otoczył mnie ramieniem. 

-Nie lepiej niż wam. To znaczy Lysander był niesamowity, ja nazbyt się stresuje. - pokręciłam głową. 

-Udało nam się to, bo tworzymy zgrany zespół. - powiedział do mnie białowłosy. 

-Zgłodniałem. - marudził Alexy. 

-Chodźmy do stołówki, może się na coś załapiemy. - zarządził Armin. 

-Zaraz do was dołączę, chciałam podziękować Lysandrowi. - powiedziałam. 

Kiedy pozostali poszli przodem, ja i Lysander przystanęliśmy na uboczu. 

-Dziękuje, poważnie. - powiedziałam. 

-A ja mówiłem poważnie; tworzymy zgrany team. Nie masz za co dziękować. - dotknął mojego ramienia. Nie mogłam uwierzyć, że potrafi być aż tak przyjacielski. - czyli cofasz swoje krzyki? - zapytał. 

-Co? 

-Zaraz po tym, jak dowiedziałaś się z kim współpracujesz. - wypomniał mi mój napad furii. 

-Tak. Nie zamieniłabym cię na nikogo innego. - powiedziałam. To nie do końca była prawda. Praca z Kentinem mogłaby być równie przyjemna, jak nie lepsza. 

-Spotkanie w sobotę aktualne? - zapytał. 

-Tak, jasne, że tak. - uśmiechnęłam się. 

-Do zobaczenia. - odwzajemnił uśmiech  i odszedł zapewne do swojego kantorku.